3254 ره رو ای جان سبک خیز غریب سفری Aسوی دریای معانی که گرامی گهری
بر گذشتی ز بسی منزل اگر یادت هست Aمکن استیزه کزین مصطبه هم برگذری
سر فرو شوی ازین آب و گل و باش سبک Aپی یاران بریده چه کنی گر ببری
زین سر کوه چو سیلاب سوی دریا روAکه ازین کوه نیاید تن کس را کمری
هین سبو بشکن و در جوی روای آب حیات Aپیش هر کوزه گری چند کنی کاسه گری
گر بمانی تو هزاران و شوی همچو شهان Aبازگشت تو بدانجاست کز آن بر حذری
هله خوش باش زمانی که درین غربت من Aبر زبان باز شوی تو چو پس پرده دری
عاشقانه شو و مجنون ز پی لیلی جان Aتا تو جانانه شوی و رهی از کور و کری
خوش همی باش در آن مجلس قدس ازلی Aزانکه شاهی تو اگر چه که درین دم حشری
بس کن از شمس که میری بغروب و مه شرق Aکه ازو گه چو هلالی و گهی چون قمری
شمس تبریز به بخشد کمری تاج نهی Aبیکی غمزه شیرین چو شعاع سحری
3255 سر ز تو یافت سری روز تو دزدید پری Aز تو آموخت تری و ز تو آورد زری
شیشه گر کو به دمی صد قدح و جام کندAقدحی گر شکند زو نتوان گشت بری
مشتری را نرسد لاف که من سیمبرم Aکه نبود و نبود سیمبری سیم بری
مشتری بود زلیخا مه کنعانی راAسیم بر بود بر سیم بر از زرشمری
زهره زخمه زن آخر بشنو زخمه دل Aبتری غره مشو چنگ کنندت بتری
چنگ دل چند از این چنگ و دف و نای شکست Aوای بر مادر تو گر نکند دل پدری
ای عطارد بس از این کاغذ و از حبر و قلم Aزفتی و لاف و تکبر حیل و پرهنری
گر پلنگی به یکی باد چو موشی گردی Aور تو شیری به یکی برق ز روبه بتری
سر قدم کن چو قلم بر اثر دل می روAکه اثرهاست نهان و عدم و بی صوری
شمس تبریز تویی راحت جان و دل من Aنیستی غایب و حاضر همه دم راهبری
3256 شکنی شیشه مردم گرو از من گیری Aهمه شب عهد کنی روز شکستن گیری
شیری و شیرشکن کینه ز خرگوش مکش Aقادری که شکنی شیر و تهمتن گیری
ای سلیمان که به فرمانت بود دیو و پری Aبی گنه مور چرا بر سر خرمن گیری
ننگری هیچ غنی را و یکی عوری راAخوش گریبان کشی و گوشه دامن گیری
هین مترس ای دل از آن جور که مومن آن جاست Aای دل ار عاقلی آرام به مومن گیری
ترک یک قطره کنی ماهی دریا باشی Aترک یک حبه کنی ملکت مخزن گیری
دور از آبی تو چو روغن چو همه او نشوی Aچون شدی او پس از آن آب ز روغن گیری
ننگ مردانی اگر او به جفا نیزه کشدAبه سوی او نروی و پی جوشن گیری
شمس تبریز بجو فارغ ازین و آن شوAتا بیابی چو حسن خلق تو احسن گیری