3250 پیک هر قافله در ششدره ابلیسی Aتو به هر نیت خود مسخره ابلیسی
از برای علف دیو تو قربان تنی Aبز دیوی تو مگر یا بره ابلیسی
سره مردا چه پشیمان شده ای گردن نه Aکه در این خوردن سیلی سره ابلیسی
شلغم پخته تو امید ببر زان تره زارAز آنک در خدمت نان چون تره ابلیسی
نان ببینی تو و حیزانه درافتی در روAعاشق نطفه دیو و نره ابلیسی
نیت روزه کنی توبره گوید کای خرAسر فروکن خر باتوبره ابلیسی
از حقیقت خبرت نیست که چون خواهد بودAتو بدان علم و هنر قوصره ابلیسی
در غم فربهی گوشت تو لاغر گشتی Aناله برداشته چون حنجره ابلیسی
کفر و ایمان چه می خور چو سگان قی می کن Aز آنک تو مومنه و کافره ابلیسی
تا دم مرگ و دم غرغره چون سرکه بدAترش و گنده تو چون غرغره ابلیسی
گرد آن دایره کرده خوان پر چو مگس Aتا قیامت که تو از دایره ابلیسی
3251 تا کیم دل ز غم عشق بدینسان داری Aتا کیم دیده درین گوشه درافشان داری
دل مجروح مرا درد و غمت نیست تمام Aکز غم دیگرش از جمع پریشان داری
بنشیند ز هوای حرمم طایر قدس Aتا کیش بسته پر و بال تو سلطان داری
به طواف حرم ار نیست رهی شایسته Aپس چرا روی دلم در ره وجدان داری
ای که داری سر آزاده غنیمت دارش Aهان مبادا که بدامیش چو زاغان داری
همت شمس به جز کوی تو نارد به نظرAزان سبب گرد درش واله و حیران داری
3252 داده جامی ز می صرف عقیق عملی Aتا برد جان و دلم را به طریق دغلی
هر دو چشمم شده چون خون خروسان سحرAبر یکی جام چو خون گشته چو شمشیر علی
مستکی گشتم و بی عقل شدم من به هوس Aگشته انگشت زنان رقصک و ضرب بغلی
آن سبال ملکی را نخرد یک تره Aگر از آن می بچشد هندوک با کملی
از زمین تا به سما رقص نوایش گیردAآن که چون کوه گران جان شود اندر کسلی
مفلسان را به دماغ ار اثری زان برسدAهمچو قارون شود آن درد انانی دملی