3245 سر و پا برهنه آمد ز نشان بی نشانی Aز فنای خود رسیده به بقای جاودانی
ز مقام لی مع الله همه مست جام وحدت Aشده محو در نظرشان ارنی و لن ترانی
چو به همت اند ره رو نشوند بند صورت Aز وفای قرب صحبت همه مرکز معانی
اثری زرای ایشان دم صبح صادق آمدAشده خاک پای ایشان همه آب زندگانی
چه کنی حدیث ایشان که دمی ز خود نرستی Aچه زنی تو لاف ایشان که تو بند این و آنی
گهریست ذات ایشان ز مکان کان منزه Aز جهت برون شده زان که نه جسمی و نه جانی
سر عقل نیستی شان پی عقل بر پریده Aزده عقل کل درین ره دم عجز و ناتوانی
صفت از صفات ایشان کنم ار بیان حقیقت Aبه سماع خرم آیند ملکان آسمانی
3246 نفسی به فکر بگشا سر درج آشنایی Aبنگر به گوهر خود که چه آیی از کجایی
بطلب کمال خود را بشناس حال خود راAنظر جمال خود را بنگر چه خوش لقایی
تو خلاصه وجودی تو نشانه سجودی Aتویی آنکه بر گشاده گره منی و مایی
تو چه بی نظیر ذاتی تو چه مشرب حیاتی Aتو چه نامه نجاتی تو چه طرفه دلربایی
تو مراد لایزالی تو مرید ذوالجلالی Aتو حریف بزم حالی تو ندیم کبریایی
قفص بدن رها کن طلب هوای ما کن Aطیران در آن هوا کن که تو مرغ آن هوایی
ز زمین تن روان شو سوی ملک جاودان شوAبه سرای لامکان شو بنشین به پادشایی
چو حلال از مقالت گذری به کوی حالت Aکه بس است این دلالت سوی ما کن آشنایی
هوست ز سر بری کن شب ساز دلبری کن Aبنشین و زرگری کن تو ز کان کیمیایی
3247 تو خدای خویی تو صفات هویی Aتو یکی نباشی تو هزار تویی
به یکی عنایت به یکی کفایت Aز غم و جنایت همه را بشویی
همه یاوه گشته همه قبله هشته Aچه غمست ک آخر همه را بجویی
همه چاره جویان ز تو پای کوبان Aهمه حمدگویان که خجسته رویی
تو مرا نگویی ز کدام باغی Aتو مرا نگویی ز کدام کویی
همه شاه دوزی همه ماه سوزی Aهمه وای وایی همه های و هویی
تو اگر حبیبی چه عجب حبیبی Aتو اگر عدویی چه عجب عدویی
ز حیات بشنو که حیات بخشی Aز نبات بشنو که نبات خویی
تو اگر ز مستی دل ما بخستی Aدو سبو شکستی نه دو صد سبویی
تو سماع گوشی تو نشاط هوشی Aنظر دو چشمی شکر گلویی
نه دلت گشادم که دگر نگویی Aنه چو موت کردم که دگر نه مویی
کدوییست سرکه کدوییست باده Aترشی رها کن اگر آن کدویی
تو خموش آخر که رباب گشتی Aکه به تن چو چوبی که به دل چو مویی
تو چرا نکوشی جهت خموشی Aکه جهان نماند تو اگر بگویی
خمش ای برادر که ز نور رویش Aدو جهان فنا شد تو چرا بگویی