3239 پرسید بلبل ای جان که بهار شد کجایی Aبشکفت جمله عالم گل و برگ جان فزایی
رخ یوسفان ببینی که ز چاه سر برآردAهمه گلرخان ببینی که کنند خودنمایی
ثمرات دل شکسته به درون خاک بسته Aبگشاده دیده دیده ز بلای دی رهایی
خضر و ثمن چو رندان بشکسته اند زندان Aگل و لاله شاد و خندان ز سعادت عطایی
همه مریمان کامل همه بکر و گشته حامل Aبنموده عارفان دل به جناب کبریایی
به مثال گربه هر یک به دهان گرفته کودک Aسوی مادران گلشن به نظاره چون نیایی
بنگر به مرغ خوش پر چو خطیب فوق منبرAبه ثنا و حمد داور بگرفته خوش نوایی
چو شکوفه کرد بستان ز ره دهن چو مستان Aتو نصیب خویش بستان ز زمانه گر ز مایی
3240 بشنو ز نی سماعی به زبان بی زبانی Aشده بی حروف گویا به لسان ارمغانی
بگشا تو شمع جان را چه گشاده ای زنان راAکه حدیث سر شنیدن تو به گوش دل توانی
ز نی است مستی ما نه ز می بزن زمانی Aکه حریف خوش نفس به ز شراب ارغوانی
نفسی زنی روان شد مدد حیات جان شدAاثری نمود آن به از آب زندگانی
ز سماع نی کسی را خبری بود که یابدAنظری ز مهربانان اثری به مهربانی
بگذار نیشکر را که به ذوق می نمایی Aنی بینوای شکر به نوا شکرفشانی
چو شدند گرم بازان بنشین که آتش از نی Aنه چنان گرفت در ما که نشاندنش توانی
به سماع چون در آیی ز خیال خویش بگذرAنفسی مگر نظر را به جمال او رسانی
دگر آن نظر میسر نشود تو را همان بس Aکه کنند التفاتت به جواب لن ترانی
هله شمس دین دو عالم به طفیل ذاتت آمدAتویی آفتاب دولت تویی خسرو معانی
3241 تو ندیم عقل کل شو که شریف از آن لقایی Aخبری فرست ما را که خلیفه خدایی
چو خلیفه نور پاک ست نه چو شکری هلاک ست Aتو در آ و خوش اثر کن که ولی مرشدایی
چو خدا کریم و قادر چه کند ز خاک ظاهرAتو نخوانی و ندانی تو هنوز در هوایی
منم و سری و طاسی به فقیری و پلاسی Aچو نبی فقیر آمد همه انبیا نیایی
منشین به صدر مردان که ضلال و بس جهولی Aچو حکیم در ملاج آی تو شکسته دل چرایی
سفری فتاد ما را به ولایت معانی Aکه خرد متاع ما را که تو مرد باصفایی
جگرم خراب یلدی که قچن کلر نگارم Aهمه شب همه خروشم که به حق ز در در آیی
دل عاشقان نه خاک ست که وثاق ذات پاک ست Aتو برو قلوب دریاب که ز نور مصطفایی