3237 سوی باغ ما نظر کن بنگر بهار باری Aسوی یار ما گذر کن بنگر نگار باری
نرسی به باز پران پی سایه اش همی دوAبه شکارگاه غیب آ بنگر شکار باری
به نظاره و تماشا به سواحل آ و دریا -بستان ز اوج موجش در شاهوار باری
چو شکار گشت باید به کمند شاه اولی Aچو برهنه گشت باید به چنین قمار باری
بکشان تو لنگ لنگان ز بدن به عالم جان Aبنگر ترنج و ریحان گل و سبزه زار باری
هله چنگیان بالا ز برای سیم و کالاAبه سماع زهره ما بزنید تار باری
به میان این ظریفان به سماع این حریفان Aره بوسه گر نباشد برسد کنار باری
به چنین شراب ارزد ز خمار خسته بودن Aپی این قرار برگو دل بی قرار باری
ز سبو فغان برآمد که ز تف می شکستم Aهله ای قدح به پیش آ بستان عقار باری
پی خسروان شیرین هنر است شور کردن Aبه چنین حیات جان ها دل و جان سپار باری
به دکان عشق روزی ز قضا گذار کردم Aدل من رمید کلی ز دکان و کار باری
من از آن درج گذشتم که مرا تو چاره سازی Aدل و جان به باد دادم تو نگاه دار باری
هله بس کنم که شرحش به بیان او بگویدAهله مطرب معانی غزلی بیار باری
3238 بکمال بود عشقم ز ازل که آفریدی Aنه زمین بدونه گردون که دعای من شنیدی
نه خوری بدونه ماهی نه سری بدو کلاهی Aکه مرا برای عشقت ز گزیدگان گزیدی
تو برای اهبطواام ز برای رابطواام Aبفروختی به خاکی و به جانها خریدی
تو مرا عجب چه یاری تو بگو به من چه داری Aکه مرا نه بعد پستی به بلندیی کشیدی
بده ام قدیم با تو بده ام ندیم با توAچو منم تو و تویی من ز چه روی ناپدیدی
نه تو با منی نه بی من نه تو در تنی نه بی تن Aنه تو زنده مرده هم زن تو قریبی و بعیدی
تو تری و خشکی ای جان ختنی و مشکی ای جان Aشب قدر و سال و ماهی عرفات و روز عیدی
تویی آنکه چشم و دیدی تو بگفتی و شنیدی Aتویی آنکه پرده دوزی تویی آنکه بر دریدی
تو سواری و سمندی تو لطیف و زورمندی Aتو گشایی و ببندی در و قفلی و کلیدی
همه خلق گشت حیران ز رعیت و ز سلطان Aکه چگونه شهسواری که تو غازی و شهیدی
منشین تو سست و طالب که شوی قوی و غالب Aسو بیشه شو چو شیران که از آن چمن چریدی
ز جهان نهان ز آنم که چو عشق بی نشانم Aچو بر شیوخ جانم ز چه رو کنم مریدی
دلت ار کنون مریدی ز ازل شه مریدی Aهمه دانشی و دیدی دل و جان با یزیدی
3239 پرسید بلبل ای جان که بهار شد کجایی Aبشکفت جمله عالم گل و برگ جان فزایی
رخ یوسفان ببینی که ز چاه سر برآردAهمه گلرخان ببینی که کنند خودنمایی
ثمرات دل شکسته به درون خاک بسته Aبگشاده دیده دیده ز بلای دی رهایی
خضر و ثمن چو رندان بشکسته اند زندان Aگل و لاله شاد و خندان ز سعادت عطایی
همه مریمان کامل همه بکر و گشته حامل Aبنموده عارفان دل به جناب کبریایی
به مثال گربه هر یک به دهان گرفته کودک Aسوی مادران گلشن به نظاره چون نیایی
بنگر به مرغ خوش پر چو خطیب فوق منبرAبه ثنا و حمد داور بگرفته خوش نوایی
چو شکوفه کرد بستان ز ره دهن چو مستان Aتو نصیب خویش بستان ز زمانه گر ز مایی