3236 اگرت مراد باشد که نمیری و بمانی Aبرهان ز جهد خود راز جهان دون فانی
ز تن و ز جان و از دل بگذر مساز منزل Aکه شود مراد حاصل به مراد و کامرانی
تو ز کفر و دین گذر کن تو ز صلح و کین گذر کن Aز زمانه هین گذر کن چو ورای این زمانی
به جمال عشق الا ز وجود خویش لا شوAز خودی گزین تبرا به بقای جاودانی
بنگر که دانه در گل گل و برک و میوها شدAز سفول بر علا شد به فتوح آسمانی
چو تویی فقیر بینا چو دلت بپر به بالاAکه تو راست صد ولایت به جهان بی نشانی
3237 سوی باغ ما نظر کن بنگر بهار باری Aسوی یار ما گذر کن بنگر نگار باری
نرسی به باز پران پی سایه اش همی دوAبه شکارگاه غیب آ بنگر شکار باری
به نظاره و تماشا به سواحل آ و دریا -بستان ز اوج موجش در شاهوار باری
چو شکار گشت باید به کمند شاه اولی Aچو برهنه گشت باید به چنین قمار باری
بکشان تو لنگ لنگان ز بدن به عالم جان Aبنگر ترنج و ریحان گل و سبزه زار باری
هله چنگیان بالا ز برای سیم و کالاAبه سماع زهره ما بزنید تار باری
به میان این ظریفان به سماع این حریفان Aره بوسه گر نباشد برسد کنار باری
به چنین شراب ارزد ز خمار خسته بودن Aپی این قرار برگو دل بی قرار باری
ز سبو فغان برآمد که ز تف می شکستم Aهله ای قدح به پیش آ بستان عقار باری
پی خسروان شیرین هنر است شور کردن Aبه چنین حیات جان ها دل و جان سپار باری
به دکان عشق روزی ز قضا گذار کردم Aدل من رمید کلی ز دکان و کار باری
من از آن درج گذشتم که مرا تو چاره سازی Aدل و جان به باد دادم تو نگاه دار باری
هله بس کنم که شرحش به بیان او بگویدAهله مطرب معانی غزلی بیار باری
3238 بکمال بود عشقم ز ازل که آفریدی Aنه زمین بدونه گردون که دعای من شنیدی
نه خوری بدونه ماهی نه سری بدو کلاهی Aکه مرا برای عشقت ز گزیدگان گزیدی
تو برای اهبطواام ز برای رابطواام Aبفروختی به خاکی و به جانها خریدی
تو مرا عجب چه یاری تو بگو به من چه داری Aکه مرا نه بعد پستی به بلندیی کشیدی
بده ام قدیم با تو بده ام ندیم با توAچو منم تو و تویی من ز چه روی ناپدیدی
نه تو با منی نه بی من نه تو در تنی نه بی تن Aنه تو زنده مرده هم زن تو قریبی و بعیدی
تو تری و خشکی ای جان ختنی و مشکی ای جان Aشب قدر و سال و ماهی عرفات و روز عیدی
تویی آنکه چشم و دیدی تو بگفتی و شنیدی Aتویی آنکه پرده دوزی تویی آنکه بر دریدی
تو سواری و سمندی تو لطیف و زورمندی Aتو گشایی و ببندی در و قفلی و کلیدی
همه خلق گشت حیران ز رعیت و ز سلطان Aکه چگونه شهسواری که تو غازی و شهیدی
منشین تو سست و طالب که شوی قوی و غالب Aسو بیشه شو چو شیران که از آن چمن چریدی
ز جهان نهان ز آنم که چو عشق بی نشانم Aچو بر شیوخ جانم ز چه رو کنم مریدی
دلت ار کنون مریدی ز ازل شه مریدی Aهمه دانشی و دیدی دل و جان با یزیدی