3197 از قصه حال ما نپرسی Aوز کشتن عاشقان نترسی
ای گوهر عشق از چه بحری Aوی آتش عشق از چه درسی
آن جا که تویی کی راه یابدAزان جانب چرخ و عرش و کرسی
ای دل تو دلی نه دیگ آهن Aاز آتش عشق چند تفسی
جان و دل و نفس هر سه سوزیدAتا کی گویم ظلمت نفسی
3198 ای ساقی باده معانی Aدر ده تو شراب ارغوانی
زان باده پیر تلخ پاسخ Aبفزای حلاوت جوانی
در بزم سرای شاه جانان Aنظاره شاهدان جانی
جان ها بینی چو روز روشن Aاز لذت عشرت شبانی
بینی که جهان به حیرت آیدAدر حلقه خلق آن جهانی
مه را ز فلک فروفرستدAدر مجلسشان به ارمغانی
و آن زهره نوای خوش برآوردAکو مطرب کیست آسمانی
این ها به همند و ما به خلوت Aبا دلبر خوب پرمعانی
رخ بر رخ ما نهاد آن شه Aو آن باقی را تو خود بدانی
آن شاه که است شمس تبریزAآن خسرو ملک بی نشانی
3199 آن مهر سپهر لا یزالی Aچون تافت ز مشرق معالی
هر ذره فروغ یافت از وی Aیکذره ازو نماند خالی
ای نفس ازین میانه برخیزAتو دولت روح را وبالی
تا چند زبون نفس باشی Aتا چند حقیر و پایمالی
ای روح هوای نفس بگذارAبی نفس لطیف و بیهمالی
ای شیخ بیا به کوی مستان Aهشیار نشسته در چه حالی
پرواز کن از حضیض هستی Aبر اوج فضای لا یزالی
از خواب و خیال چند پرسی Aوا مانده به عالم مثالی
بر چهره جانفزای جانان Aافتاده به وجه خط و خالی
او مهر منیر عالم آرای Aتو ذره پرتو ظلالی
بگذر ز خیال و خواب تا کی Aوا مانده به عالم مثالی
خود را بشناس و حال را باش Aتا عارف حق شوی تو حالی
ای خضر به ظلمت از چه بویی Aخود ظلمت و چشمه زلالی
می بین بدو چشم شمس دایم Aدر شمس نه بینمش جلالی