3196 ای لعل لب تو را بهانی Aو آنجا که تویی بجز عطانی
گویم سخن لب تو یا نی Aای لعل لب تو را بها نی
ای گفته ما غلام آن دم Aکان جا همگی تویی و ما نی
این جا که منم بجز خطا نی Aو آن جا که تویی بجز عطا نی
این جا گفتن ز روی جسم است Aو آن جا همه هستی است جا نی
سیاره همی روند پا نی Aصد مشک روانه و سقا نی
رنجورانند همچو ایوب Aدریافته صحت و دوا نی
بی چشمانند همچو یعقوب Aبینا شده چشم و توتیا نی
ره پویانند همچو ماهی Aبینند طریق ها ضیا نی
از رشک تو من دهان ببستم Aشرح تو رسد به منتها نی
خاموش شود مگو فراوان Aدر دل تو بگو دوا دوانی
تبریز برو دوای جان کن Aاکنون بروی دگر فضانی
3197 از قصه حال ما نپرسی Aوز کشتن عاشقان نترسی
ای گوهر عشق از چه بحری Aوی آتش عشق از چه درسی
آن جا که تویی کی راه یابدAزان جانب چرخ و عرش و کرسی
ای دل تو دلی نه دیگ آهن Aاز آتش عشق چند تفسی
جان و دل و نفس هر سه سوزیدAتا کی گویم ظلمت نفسی
3198 ای ساقی باده معانی Aدر ده تو شراب ارغوانی
زان باده پیر تلخ پاسخ Aبفزای حلاوت جوانی
در بزم سرای شاه جانان Aنظاره شاهدان جانی
جان ها بینی چو روز روشن Aاز لذت عشرت شبانی
بینی که جهان به حیرت آیدAدر حلقه خلق آن جهانی
مه را ز فلک فروفرستدAدر مجلسشان به ارمغانی
و آن زهره نوای خوش برآوردAکو مطرب کیست آسمانی
این ها به همند و ما به خلوت Aبا دلبر خوب پرمعانی
رخ بر رخ ما نهاد آن شه Aو آن باقی را تو خود بدانی
آن شاه که است شمس تبریزAآن خسرو ملک بی نشانی