3179 ز شمس الدین ببین وصف خدایی Aکه می جوشد به دریای بقایی
در آن دریا ز بس لطف و عجائب Aضیاها کم کند در وی ضیایی
ز بهر ناز کی جانها راAبخارش می کند هر دم صبایی
در آن باد صبا اجزای عاشق Aگشاده بین تو شهپر عطایی
همی روید ز نقش خوب حوری Aهمی زاید زنم ترک خطایی
غذاشان هم از آن دریای صافی Aچنان کاندر خضر اسب چرایی
برسته بر لب ساحل از آن نم Aشقایقها و گلهای سمایی
زهی دریا زهی موج و زهی فرAزهی جان بخش و انوار رضایی
گهی پران شده طاوس جانهاAدر آن ساحل چو مرغان هوایی
ز پر و بال شان آفاق روشن Aز برق و تابش و لمع صفایی
سوی تبریز می پرند ایشان Aز بهر شکر و حمد باوفایی
3180 ز شمس الدین بود جان را شرابی Aکزو جانست سرمست خرابی
کز آن مستی به دولتهای عالم Aنداند کان بود او را عذابی
به پیش جان او طاوس دولت Aدر آن مستی بود همچون ربایی
بر اسب شمس دین جانم سواری Aگرفته بخت مرجان را رکابی
شده حامل از آن می های صافی Aروانها بر مثال آن سحابی
سحاب مست سرگردان چو ذره Aبه پیش چهره آن آفتابی
کند آن آفتاب از غایت لطف Aکریمانه به جان او خطایی
گر آن رمزی اگر پیری بیابدAشود خون سر اندر حین وشابی
ببینی مرگ را آنجا چو دزدی Aدر آویزان ز داری از طنابی
همه دیدی ولیک از عشق تبریزAز جانت کم نشد خود اضطرابی
3181 ز شمس الدین بیا باری تو ساقی Aبگردان جام چون ناری تو ساقی
بکن بیدار از می عیش خفته Aبخوابان عقل بیداری تو ساقی
ز جام شمس دین دوری بگشتی Aببین در بحر انواری تو ساقی
ز مستی بر میان بینی ز ناری Aببند بند زناری تو ساقی
بگیری دین آن می گردی مؤمن Aبیاری تازه اقراری تو ساقی
گشایی بند شلواری ز زهره Aگر و گیریش شلواری تو ساقی
میان خوبرویان مست آیی Aاز ایشان یابی اسراری تو ساقی
همه دزدان منکر را ازین راه Aتمامی پرده برداری تو ساقی
ببینی بس عجایبهای دلکش Aبدیده مست هشیاری تو ساقی
در آن خوبی ببینی غرق گشته Aپیاپی همچو گلناری تو ساقی
تو دستی بر دل خود نه که تازان Aنه پرد دل دهش داری تو ساقی
تو ساقی گشته لیکن سوی تبریزAبر آن شاه جهان داری تو ساقی