3167 تو گرگی کار چوپان را چه دانی Aتو موشی موسی جان را چه دانی
تو در اصل یزید و کان شرکی Aمسلمانی مسلمان را چه دانی
چو گاو و اشتر و حمال دیوی Aنرستی از خر انسان را چه دانی
چو شیطان رهزن نفس تو گشت است Aتو خود گو نور ایمان را چه دانی
چو پیش روی او قربان نگشتی Aتو قوچی عید قربان را چه دانی
چه تو اندر تنور غم بخفتی Aتو مر دلهای بریان را چه دانی
چو شغاد دل نفست نگشتی Aتو رسم خان و خاقان را چه دانی
تجلی کرد خالق بر تو ای شیخ Aتو دیوی نور سبحان را چه دانی
برو عارف همای بیدلان شوAتو باز چتر سلطان را چه دانی
خمش باش و غم کردار خود خورAتو مرار شاد اقران را چه دانی
3168 تو عشق شمس دین داری نهانی Aنه تو تنهاش عاشق در جهانی
تو پیدا کن که تا یاران ببینی Aبه عشق او زمین و آسمانی
چو فخرست عشق او در هر دو عالم Aتو عشقش را چو در خلوت کشانی
ز زخم منکران تو چون نباشی Aتو کی یابی ز عشق او امانی
که تا در نشکند روح طبیعی Aنباشد مر تو را راحات جانی
ز غمزه منکران تا بر نسوزی Aکجا یابی تو عمر دلستانی
که عشق شه هزاران ناز داردAتو پنداری گشادست رایگانی
دل جمله مهان در هم شکن تاAاز آن دلبر تو رمزی را بدانی
ز بهر خاک تبریزی صفایی Aرها کن تازگی و این چنانی
3169 جمال جان شمس الدین چو جانی Aچه جان گر جان بود او خود جهانی
چو دیدم ناگهانی خوبی اوAشدم بی خود در آن خوبی زمانی
خودی شکرینش با خودی کردAز هست خود ببخشد او روانی
روانی او دل افسرده ام راAبه مانند روان کرده روانی
روان شیر گیری شیر مستی Aهمه عشق لطیفی شادمانی
از آن اسرار کان جان و روان گفت Aچگونه باز گوید ترجمانی
به خانه رازها آن ماند پنهان Aولیکن بر تواش چون مهربانی
اسیر شهوتان را پرتو اوAکند او کامکاری کامرانی
برو از خود به مستی شان همانه Aبه خود نایند الا هر قرانی
کمان عقل بینی بس شکسته Aچو جست آن تیر غمزه اش از کمانی
زند از تیغ می گر او دل عقل Aنباشد عقل را از وی امانی
بگیرد شرق و غرب از شادمانی Aبدارد خود نیابی کس عمانی
ز قعر دوزخ غم رو نمایدAز رضوان هوای او جنانی
معاذ الله که در تو زیر عالم Aبود در هیچ عصری آنچنانی