3166 تو از جانی ولی جان را ندانی Aز جانانی و جانان را ندانی
اگر جان را ندانی بس عجب نیست Aعجب اینست کانان را ندانی
تو اعیانی و اعیان را نبینی Aتو اکوانی و اکوان را ندانی
سریر ملک امکان را تو داری Aاگر چه ملک امکان را ندانی
تویی گوهر نهان در کان عالم Aاگر چه گوهری کان را ندانی
تو را هر لحظه مهمان می رسد دوست Aچه سود اما که مهمان را ندانی
به جان در کوی جانان گاه و بیگاه Aبه جولانی و جولان را ندانی
تو داری بهر درد خویش درمان Aچه درمانی که درمان را ندانی
تو عین جمله اعیانی ولیکن Aچه حاصل عین اعیان را ندانی
توی ای شمس بیدل مرد میدان Aاگر چه مرد میدان را ندانی
3167 تو گرگی کار چوپان را چه دانی Aتو موشی موسی جان را چه دانی
تو در اصل یزید و کان شرکی Aمسلمانی مسلمان را چه دانی
چو گاو و اشتر و حمال دیوی Aنرستی از خر انسان را چه دانی
چو شیطان رهزن نفس تو گشت است Aتو خود گو نور ایمان را چه دانی
چو پیش روی او قربان نگشتی Aتو قوچی عید قربان را چه دانی
چه تو اندر تنور غم بخفتی Aتو مر دلهای بریان را چه دانی
چو شغاد دل نفست نگشتی Aتو رسم خان و خاقان را چه دانی
تجلی کرد خالق بر تو ای شیخ Aتو دیوی نور سبحان را چه دانی
برو عارف همای بیدلان شوAتو باز چتر سلطان را چه دانی
خمش باش و غم کردار خود خورAتو مرار شاد اقران را چه دانی
3168 تو عشق شمس دین داری نهانی Aنه تو تنهاش عاشق در جهانی
تو پیدا کن که تا یاران ببینی Aبه عشق او زمین و آسمانی
چو فخرست عشق او در هر دو عالم Aتو عشقش را چو در خلوت کشانی
ز زخم منکران تو چون نباشی Aتو کی یابی ز عشق او امانی
که تا در نشکند روح طبیعی Aنباشد مر تو را راحات جانی
ز غمزه منکران تا بر نسوزی Aکجا یابی تو عمر دلستانی
که عشق شه هزاران ناز داردAتو پنداری گشادست رایگانی
دل جمله مهان در هم شکن تاAاز آن دلبر تو رمزی را بدانی
ز بهر خاک تبریزی صفایی Aرها کن تازگی و این چنانی