3131 ای خسرو خوبان دو عالم به حقیقی Aشد مملکت حسن تو را مطلق قیقی
گر بر سر خوبان تو کنی دعوی خوبی Aخوبان همه گویند تو را صدق قیقی
در مجلس شاهان قدح باده بنوشندAزان ساقی سرمست می رواق قیقی
بس از سر مستی همه این ناله بر آرندAقو قو بققوبق بققوبق بققیقی
من بنده شمس الحق تبریز که مه کردAشقا شققا شق شققا شق شققیقی
3132 آن سید عشاق چه از و چه حقیقی Aکو راست صدارت به جهان مطلققیقی
آورد بر آورد فرا از همه عالم Aبر عرش و سما رایت او سنجققیقی
از اعلم حق زد علمش بر همه عالم Aاز صید دلش زد دل و جان صدققیقی
انوار دو عالم برخ دوست منورAچون مشرق جنی شرق از شرققیقی
با علم کمالش که علم زد به فلک لک Aرزق از چه تواند که زند از رققیقی
آن وع وع زغ زغ چه زند راه قزغ زغ Aکاندر جزغ زغ به جهان احمققیقی
بر مک مک لک لک نتواند بسمک مک Aدر حضرت آن شاه زدن وق وققیقی
آن شاه کزو شاه جهان رایت صد شاه Aبنمود چو بگشود حدایق ز حدیقی
هر ناطق ازین نطق بقریچه سخن گوی Aبر خلق چو خوانند ز مستنطققیقی
یک روز بخورشید بر آید به صدارت Aشید از رخش ما شده چون روز ققیقی
چون بدر نماید رخ او از حجب غیب Aانوار نماید به ملک رق رقیقی
گر بر زند از مطلع رحمت رخ خورشیدAهر دل که بود دل نزند شق شققیقی
شمس الحق تبریز که دلها ز تو زارندAشیدایی قوقو همه در نفر ققیقی
3133 ای برده به غارت دلم از فطرت اولی Aبگرفت غمت مملکت صورت و معنی
آورده سپاه غم عشق تو بسی تاخت Aبر قلب من از خیل خیالت زده خیلی
در دایره دلبری و حسن و لطافت Aکس نیست که او پنجه زند با تو به دعوی
او را که دلش کرده به کوی تو نشیمن Aحقا که نیاید به نظر جنت اعلی
ما را ز تو مقصود تویی در دو جهان بس Aمشغول تو فارغ بود از دنیی و عقبی
خضری طلبت نیست به موسی که هزاران Aبر طور غمت شیفتگانند چه موسی
جان بر کف دلداده به کویت نگرانندAعشاق تو تا کی شودت میل تجلی
شمس از در تو روی نتابد به همه باب Aمجنون نکند میل به جز درگه لیلی