3122 آخر چه شود یارا بر من نظر اندازی Aاین کبر و دماغت را از سر به در اندازی
تیری زده ای ناگه اندر جگر مسکین Aباشد که یکی تیری سوی سپر اندازی
زان نقطه عشقت من چون عود همی سوزم Aپر مشک شود عالم کز لب شکراندازی
من خاک شوم یارا در رهگذرت افتم Aباشد به کرم یارا بر ما نظر اندازی
می ترسم از آن روزی گز حجره برون آیی Aبر کام جگر تنگان خون جگر اندازی
از کیش بزن تیری من سینه سپر کردم Aخلقان دو عالم را در شور و شر اندازی
شمس الحق تبریزی از لب چو شکرریزی Aیک لحظه به سوی ما بادام تر اندازی
3123 ای قبله پیشانی صد قبله جانانی Aتشویش مسلمانی ای مه تو که رامانی
ای عیسی کیوانی می خوانم و می خوانی Aدر بزم به مهمانی ای مه تو که رامانی
هم بحری و هم کانی هم جسمی و هم جانی Aهم اینی و هم آنی ای مه تو که رامانی
من واله یزدانم در حلقه مردانم Aزین بیش نمی دانم ای مه تو که رامانی
من بنده آزادم ویرانه آبادم Aهم بیدل و دل شادم ای مه تو که رامانی
هم جسم که بی سر شد جان کسب قلندر شدAهم مومن و کافر شد ای مه تو که رامانی
شادان که نهد پایی در لجه دریایی Aبا دیده بینایی ای مه تو که رامانی
باشد ز توام مفخر فارغ شدم از دلبرAوان طعنه و آن تسخر ای مه تو که رامانی
بر عاشق دو تا قد آن کس که همی خنددAآن خنده چه بربندد ای مه تو که رامانی
من زان سودولابم زان جانب اسبابم Aتو محو کن القابم ای مه تو که رامانی
هم دردی و هم درمان هم کفری و هم ایمان Aهم پشتی و هم پالان ای مه تو که رامانی
هم عاشق و معشوقی هم سابق و مسبوقی Aهم نقدی و صندوقی ای مه تو که رامانی
هم نقدی و همجنسی هم لعلی و هم یشمی Aهم صلحی و هم جنگی ای مه تو که رامانی
هم طالب و مطلوبی هم راحت و هم روحی Aهر چه که کنی خوبی ای مه تو که رامانی
هم پستی و هم بالا هم ساحل و هم دریاAهم خامش و هم گویا ای مه تو که رامانی
هم نوری و هم ناری هم یار و هم اغیاری Aهم بری و هم بحری ای مه تو که رامانی
امروز تویی سرده مستانه قدح در ده Aما را تو بکن مرده ای مه تو که رامانی
مستم کن و بستم کن بستم کن و مستم کن Aخوش دست به دستم کن ای مه تو که رامانی
نرم ز تو نرم من چون شیر بعرم من Aدر بحر تو درم من ای مه تو که رامانی
چون جز تو ندارم من در پیش که زارم من Aبا ناله زارم من ای مه تو که رامانی
ای گشته ملول از من می باش خمول از من Aعشق است رسول از من ای مه تو که رامانی
بگذر ز حجاب تن بپذیر سخن از من Aکردی چو خود روشن ای مه تو که رامانی
بس کن خمش از گفتن وز در سخن سفتن Aمی گوی درین رفتن ای مه تو که رامانی
شمس الحق تبریزی با لخلخه آمیزی Aای جان و جهان من ای مه تو که رامانی
3124 از هر چه تو رنجیدی با دل تو بگو حالی Aکای دل تو نمی گفتی کز خویش شدم خالی
این رنج چو در وا شد دعوی تو رسوا شدAزشتی تو پیدا شد بگذار تو نکالی
در صورت رنج خود نظاره بکن ای بدAکی باشد با این خود آن مرتبه عالی
بنگر که چه زشتی تو بس دیوسرشتی توAاین است که کشتی تو پس از کی همی نالی
گر رنج بشد مشکل نومید مشو ای دل Aکز غیب شود حاصل اندر عوض ابدالی
از ذوق چو عوری تو هر لحظه بشوری توAکای کعبه چه دوری تو از حیزک خلخالی
در بادیه مردان را کاری است نه سردان راAکاین بادیه فردان را بزدود ز ارذالی
در خدمت مخدومی شمس الحق تبریزی Aبشتاب که از فضلش در منزل اجلالی