3042 چو مهر عشق سلیمان به هر دو کون تو داری Aمکش تو دامن خود را که شرط نیست بیاری
نه بند گردد بندی نه دل پذیرد پندی Aچو تنگ شکرقندی توام درون کناری
طراوت سمنی تو چه رونق چمنی توAمگر تو عین منی تو مگر تو آینه واری
چه نور پنج و ششی تو که آفت حبشی توAچو خوان عشق کشی تو ز سنگ آب برآری
چه کیمیای زری تو چه رونق قمری توAچو دل ز سینه بری تو هزار سینه بیاری
ز خلق جمله گسستم که عشق دوست بسستم Aچو در فنا بنشستم مرا چه کار به زاری
بسوخت عشق تو خرمن نه جان بماند نه این تن Aجوی نیابی تو از من اگر هزار فشاری
برون ز دور زمانی مثال گوهر کانی Aنشسته ایم چو جانی اگر کشی و بداری
ز جام شربت شافی شدم به عشق تو لافی Aبیامدم زر صافی اگر تو کوره ناری
کف از بهشت بشوید چو باغ عشق تو گویدAکز او جواهر روید اگر چه سنگ بکاری
دلی که عشق نوازد در این جهان بنسازدAازانک می نگذارد که یک زمانش بخاری
تو شمس خسرو تبریز شراب باقی برریزAبراق عشق بکن تیز که بس لطیف سواری
3043 ز حد چون بگذشتی بیا بگوی که چونی Aز عشق جیب دریدی در ابتدای جنونی
شکست کشتی صبرم هزار بار ز موجت Aسری برآر ز موجی که موج قلزم خونی
که خون بهینه شرابست جگر بهینه کبابست Aهمین دوم تو فزون کن که از فزونه فزونی
چو از الست تو مستم چو در فنای تو هستم Aچو مهر عشق شکستم چه غم خورم ز حرونی
برون بسیت بجستم درون بدیدم و رستم Aچه میل و عشق شدستم به جست و جوی درونی
دلی ز من بربودی که دل نبود و تو بودی Aچه آتشی و چه دودی چه جادوی چه فسونی
نمای چهره زیبا تو شمس مفخر تبریزAکه نقش ها تو نمایی ز روح آینه گونی
3044 گهی به سینه درآیی گهی ز روح برآیی Aگهی به هجر گرایی چه آفتی چه بلایی
گهی جمال بتانی گهی ز بت شکنانی Aگهی نه این و نه آنی چه آفتی چه بلایی
بشر به پای دویده ملک به پر بپریده Aبه غیر عجز ندیده چه آفتی چه بلایی
چو پر و پاش نماند چو او ز هر دو بماندAتو را به فقر بداند چه آفتی چه بلایی
مثال لذت مستی میان چشم نشستی Aطریق فهم ببستی چه آفتی چه بلایی
در آن دلی که گزیدی خیال وار دویدی Aبگفتی و بشنیدی چه آفتی چه بلایی
چه دولتی ز چه سودی چه آتشی و چه دودی Aچه مجمری و چه عودی چه آفتی چه بلایی
غم تو دامن جانی کشید جانب کانی Aبه سوی گنج نهانی چه آفتی چه بلایی
چه سوی گنج کشیدش ز جمله خلق بریدش Aدگر کسی بندیدش چه آفتی چه بلایی
چه راحتی و چه روحی چه کشتیی و چه نوحی Aچه نعمتی چه فتوحی چه آفتی چه بلایی
بگفتمت چه کس است این بگفتیم هوس است این Aخمش خمش که بس است این چه آفتی چه بلایی
هوس چه باشد ای جان مرا مخند و مرنجان Aرهم نما و بگنجان چه آفتی چه بلایی
تو عشق جمله جهانی ولی ز جمله نهانی Aنهان و عین چو جانی چه آفتی چه بلایی
مرا چو دیک بجوشی مگو خمش چه خروشی Aچه جای صبر و خموشی چه آفتی چه بلایی
بجوش دیک دلم را بسوز آب و گلم راAبدر خط و سجلم را چه آفتی چه بلایی
بسوز تا که برویم حدیث سوز بگویم Aبه عود ماند خویم چه آفتی چه بلایی
دگر مگوی پیامش رسید نوبت جامش Aز جام ساز ختامش چه آفتی چه بلایی