3041 اگر مرا تو ندانی بپرس از شب تاری -شبست محرم عاشق گواه ناله و زاری
چه جای شب که هزاران نشانه دارد عاشق Aکمینه اشک و رخ زرد و لاغری و نزاری
چو ابر ساعت گریه چو کوه وقت تحمل Aچو آب سجده کنان و چو خاک راه به خواری
ولیک این همه محنت به گرد باغ چو خاری Aدرون باغ گلستان و یار و چشمه جاری
چو بگذری تو ز دیوار باغ و در چمن آیی Aزبان شکر گزاری سجود شکر بیاری
که شکر و حمد خدا را که برد جور خزان راAشکفته گشت زمین و بهار کرد بهاری
هزار یشاخ برهنه قرین حله گل شدAهزار خار مغیلان رهیده گشت ز خاری
حلاوت غم معشوق را چه داند عاقل Aچو جوله ست نداند طریق جنگ و سواری
برادر و پدر و مادر تو عشاقندAکه جمله یک شده اند و سرشته اند ز یاری
نمک شود چو درافتد هزار تن به نمکدان Aدوی نماند در تن چه مرغزی چه بخاری
مکش عنان سخن را به کودنی ملولان Aتو تشنگان ملک بین به وقت حرف گزاری
3042 چو مهر عشق سلیمان به هر دو کون تو داری Aمکش تو دامن خود را که شرط نیست بیاری
نه بند گردد بندی نه دل پذیرد پندی Aچو تنگ شکرقندی توام درون کناری
طراوت سمنی تو چه رونق چمنی توAمگر تو عین منی تو مگر تو آینه واری
چه نور پنج و ششی تو که آفت حبشی توAچو خوان عشق کشی تو ز سنگ آب برآری
چه کیمیای زری تو چه رونق قمری توAچو دل ز سینه بری تو هزار سینه بیاری
ز خلق جمله گسستم که عشق دوست بسستم Aچو در فنا بنشستم مرا چه کار به زاری
بسوخت عشق تو خرمن نه جان بماند نه این تن Aجوی نیابی تو از من اگر هزار فشاری
برون ز دور زمانی مثال گوهر کانی Aنشسته ایم چو جانی اگر کشی و بداری
ز جام شربت شافی شدم به عشق تو لافی Aبیامدم زر صافی اگر تو کوره ناری
کف از بهشت بشوید چو باغ عشق تو گویدAکز او جواهر روید اگر چه سنگ بکاری
دلی که عشق نوازد در این جهان بنسازدAازانک می نگذارد که یک زمانش بخاری
تو شمس خسرو تبریز شراب باقی برریزAبراق عشق بکن تیز که بس لطیف سواری
3043 ز حد چون بگذشتی بیا بگوی که چونی Aز عشق جیب دریدی در ابتدای جنونی
شکست کشتی صبرم هزار بار ز موجت Aسری برآر ز موجی که موج قلزم خونی
که خون بهینه شرابست جگر بهینه کبابست Aهمین دوم تو فزون کن که از فزونه فزونی
چو از الست تو مستم چو در فنای تو هستم Aچو مهر عشق شکستم چه غم خورم ز حرونی
برون بسیت بجستم درون بدیدم و رستم Aچه میل و عشق شدستم به جست و جوی درونی
دلی ز من بربودی که دل نبود و تو بودی Aچه آتشی و چه دودی چه جادوی چه فسونی
نمای چهره زیبا تو شمس مفخر تبریزAکه نقش ها تو نمایی ز روح آینه گونی