3039 هزار جان مقدس هزار گوهر کانی Aفدای جاه و جمالت که روح بخش جهانی
چه روح ها که فزایی چه حلقه ها که ربایی Aچو ماه غیب نمایی ز پرده های نهانی
چو در غزا تو بتازی ز بحر گرد برآری Aهزار بحر بجوشد چو قطره ای بچکانی
تویی ز کون گزیده تویی گشایش دیده -به یک نظر تو ببخشی سعادت دوجهانی
کژی که هست جهان را چو تیر راست کن آن راAبکش کمان زمان را که سخت سخته کمانی
نه چرخ زهر چشاند نه ترس و خوف بماندAچو دل ثنای تو خواند که شاه امن و امانی
به چرخ سینه برآیی هزار ماه نمایی Aیکی بدان که تو اینی یکی بدان که تو آنی
تو راست چرخ چو چاکر تو مه نباشی و اخترAهزار ماه منور ز آستین بفشانی
تو شمس مفخر تبریز به خواجگی چو نشینی Aصد آفتاب زمان را چو بندگان بنشانی
3040 چه آفتاب جمالی که از مجره گشادی Aدرون روزن عالم چو روز بخت فتادی
هزار سوسن نادر ز روی گل بشکفتی Aهزار رسم دل افزا بدان چمن بنهادی
هزار اطلس کحلی بنفشه وار دریدی Aکه پر و بال مریدی و جان جان مرادی
در آن زمان که به خوبی کلاه عقل ربایی Aنه عقل پره کاه ست و تو به لطف چو بادی
چه عقل دارد آن گل که پیش باد ستیزدAنه از نسیم ویستش جمال و نیک نهادی
میی که کف تو بخشد دو صد خمار به ارزدAچگونه گیج نگردد سر وجود ز شادی
3041 اگر مرا تو ندانی بپرس از شب تاری -شبست محرم عاشق گواه ناله و زاری
چه جای شب که هزاران نشانه دارد عاشق Aکمینه اشک و رخ زرد و لاغری و نزاری
چو ابر ساعت گریه چو کوه وقت تحمل Aچو آب سجده کنان و چو خاک راه به خواری
ولیک این همه محنت به گرد باغ چو خاری Aدرون باغ گلستان و یار و چشمه جاری
چو بگذری تو ز دیوار باغ و در چمن آیی Aزبان شکر گزاری سجود شکر بیاری
که شکر و حمد خدا را که برد جور خزان راAشکفته گشت زمین و بهار کرد بهاری
هزار یشاخ برهنه قرین حله گل شدAهزار خار مغیلان رهیده گشت ز خاری
حلاوت غم معشوق را چه داند عاقل Aچو جوله ست نداند طریق جنگ و سواری
برادر و پدر و مادر تو عشاقندAکه جمله یک شده اند و سرشته اند ز یاری
نمک شود چو درافتد هزار تن به نمکدان Aدوی نماند در تن چه مرغزی چه بخاری
مکش عنان سخن را به کودنی ملولان Aتو تشنگان ملک بین به وقت حرف گزاری