3038 ببرد عقل و دلم را براق عشق معانی Aمرا بپرس کجا برد آن طرف که ندانی
بدان رواق رسیدم که ماه و چرخ ندیدم Aبدان جهان که جهان هم جدا شود ز جهانی
یکی دمیم امان ده که عقل من به من آیدAبگویمت صفت جان تو گوش دار که جانی
ولیک پیشتر آ خواجه گوش بر دهنم ده Aکه گوش دارد دیوار و این سریست نهانی
عنایتیست ز جانان چنین غریب کرامت Aز راه گوش درآید چراغ های عیانی
رفیق خضر خرد شو به سوی چشمه حیوان Aکه تا چو چشمه خورشید روز نور فشانی
چنانک گشت زلیخا جوان به همت یوسف Aجهان کهنه بیابد از این ستاره جوانی
فروخورد مه و خورشید و قطب هفت فلک راAسهیل جان چو برآید ز سوی رکن یمانی
دمی قراضه دین را بگیر و زیر زبان نه Aکه تا به نقد ببینی که در درونه چه کانی
فتاده ای به دهان ها همی گزندت مردم Aلطیف و پخته چو نانی بدان همیشه چنانی
چو ذره پای بکوبی چو نور دست تو گیردAز سردیست و ز تری که همچو ریگ گرانی
چو آفتاب برآمد به خاک تیره بگویدAکه چون قرین تو گشتم تو صاحب دو قرانی
تو بز نه ای که برآیی چراغپایه به بازی Aکه پیش گله شیران چو نره شیر شبانی
چراغ پنج حست را به نور دل بفروزان Aحواس پنج نمازست و دل چو سبع مثانی
همی رسد ز سموات هر صبوح ندایی Aکه ره بری به نشانی چو گرد ره بنشانی
سپس مکش چو مخنث عنان عزم که پیشت Aدو لشکرست که در وی تو پیش رو چو سنانی
شکر به پیش تو آمد که برگشای دهان راAچرا ز دعوت شکر چو پسته بسته دهانی
بگیر طبله شکر بخور به طبل که نوشت Aمکوب طبل فسانه چرا حریف زبانی
ز شمس مفخر تبریز آفتاب پرستی Aکه اوست شمس معارف رئیس شمس مکانی
3039 هزار جان مقدس هزار گوهر کانی Aفدای جاه و جمالت که روح بخش جهانی
چه روح ها که فزایی چه حلقه ها که ربایی Aچو ماه غیب نمایی ز پرده های نهانی
چو در غزا تو بتازی ز بحر گرد برآری Aهزار بحر بجوشد چو قطره ای بچکانی
تویی ز کون گزیده تویی گشایش دیده -به یک نظر تو ببخشی سعادت دوجهانی
کژی که هست جهان را چو تیر راست کن آن راAبکش کمان زمان را که سخت سخته کمانی
نه چرخ زهر چشاند نه ترس و خوف بماندAچو دل ثنای تو خواند که شاه امن و امانی
به چرخ سینه برآیی هزار ماه نمایی Aیکی بدان که تو اینی یکی بدان که تو آنی
تو راست چرخ چو چاکر تو مه نباشی و اخترAهزار ماه منور ز آستین بفشانی
تو شمس مفخر تبریز به خواجگی چو نشینی Aصد آفتاب زمان را چو بندگان بنشانی
3040 چه آفتاب جمالی که از مجره گشادی Aدرون روزن عالم چو روز بخت فتادی
هزار سوسن نادر ز روی گل بشکفتی Aهزار رسم دل افزا بدان چمن بنهادی
هزار اطلس کحلی بنفشه وار دریدی Aکه پر و بال مریدی و جان جان مرادی
در آن زمان که به خوبی کلاه عقل ربایی Aنه عقل پره کاه ست و تو به لطف چو بادی
چه عقل دارد آن گل که پیش باد ستیزدAنه از نسیم ویستش جمال و نیک نهادی
میی که کف تو بخشد دو صد خمار به ارزدAچگونه گیج نگردد سر وجود ز شادی