3022 گفت مرا آن طبیب رو ترشی خورده ای Aگفتم نی گفت نک رنگ ترش کرده ای
دل چو سیاهی دهد رنگ گواهی دهدAعکس برون می زند گر چه تو در پرده ای
خاک تو گر آب خوش یابد چون روضه ایست Aور خورد او آب شور شوره برآورده ای
سبز شوند از بهار زرد شوند از خزان Aگر نه خزان دیده ای پس ز چه روزرده ای
گفتمش ای غیب دان از تو چه دارم نهان Aپرورش جان تویی جان چو تو پرورده ای
کیست که زنده کند آنک تواش کشته ای Aکیست که گرمش کند چون تواش افسرده ای
شربت صحت فرست هم ز شرابات خاص Aزانک تو جوشیده ای زانک تو افشرده ای
داد شراب خطیر گفت هلا این بگیرAشاد شو ار پرغمی زنده شو ار مرده ای
چشمه بجوشد ز تو چون ارس از خاره ای Aنور بتابد ز تو گر چه سیه چرده ای
خضر بقایی شوی گر عرض فانیی Aشادی دل ها شوی گر چه دل آزرده ای
کی بشود این وجود پاک ز بیگانگان Aتا نرسد خلعتی دولت صدمرده ای
گفت درختی به باد چند وزی باد گفت -باد بهاری کند گر چه تو پژمرده ای
3023 قصر بود روح ما نی تل ویرانه ای Aهمدم ما یار ما نی دم بیگانه ای
بادیه ای هایلست راه دل و کی رسدAجز که دل پردلی رستم مردانه ای
نی دل خصم افکنی بل دل خویش افکنی Aنی دل تن پروری عاشق جانانه ای
چونک فروشد تنش در تک خاک لحدAرست درخت قبول از بن چون دانه ای
عاشق آن نور کیست جز دل نورانیی Aفتنه آن شمع چیست جز تن پروانه ای
مسرح روح الله است جلوه روح القدس Aزانک ورا آفتاب هست عزبخانه ای
3024 بستگی این سماع هست ز بیگانه ای Aز ارچلی جغد گشت حلقه چو ویرانه ای
آنک بود همچو برف سرد کند وقت راAچون بگدازد چو سیل پست کند خانه ای
غیر برونی بدست غیر درونی بترAاز سبب غیریست کندن دندانه ای
باد خزانست غیر زرد کند باغ راAحبس کند در زمین خوبی هر دانه ای
پیش تو خندد چو گل پای درآید چو خارAریش نگه دار از آن دوسر چون شانه ای
از سبب آنک بد در صف ترسنده ای Aگشت شکسته بسی لشکر مردانه ای
خسرو تبریزیی شمس حق و دین که اوAشمع همه جمع هاست من شده پروانه ای