2977 هر روز بامداد درآید یکی پری Aبیرون کشد مرا که ز من جان کجا بری
گر عاشقی نیابی مانند من بتی Aور تاجری کجاست چو من گرم مشتری
ور عارفی حقیقت معروف جان منم Aور کاهلی چنان شوی از من که برپری
ور حس فاسدی دهمت نور مصطفی Aور مس کاسدی کنمت زر جعفری
محتاج روی مایی گر پشت عالمی Aمحتاج آفتابی گر صبح انوری
از بر و بحر بگذر و بر کوه قاف رو -بر خشک و بر تری منشین زین دو برتری
ای دل اگر دلی دل از آن یار درمدزدAوی سر اگر سری مکن این سجده سرسری
چون اسب می گریزی و من بر توام سوارAمگریز از او که بر تو بود کان بود خری
صد حیله گر تراشی و صد شهر اگر روی Aقربان عید خنجر الله اکبری
خاموش اگر چه بحر دهد در بی دریغ Aلیکن مباح نیست که من رام یشتری
2978 ای دل ز بامداد تو بر حال دیگری Aوز شور خویش در من شوریده ننگری
بر چهره نزار تو صفرای دلبری است Aتا خود چه دیده ای که ز صفراش اصفری
ای دل چه آتشی که به هر باد برجهی Aنی نی دلا کز آتش و از باد برتری
ای دل تو هر چه هستی دانم که این زمان Aخورشیدوار پرده افلاک می دری
جانم فدات یا رب ای دل چه گوهری Aنی چرخ قیمت تو شناسد نه مشتری
سی سال در پی تو چو مجنون دویده ام Aاندر جزیره ای که نه خشکی است و نی تری
غافل بدم از آن که تو مجموع هستیی Aمشغول بود فکر به ایمان و کافری
ایمان و کفر و شبهه و تعطیل عکس توست Aهم جنتی و دوزخ و هم حوض کوثری
ای دل تو کل کونی بیرون ز هر دو کون Aای جمله چیزها تو و از چیزها بری
ای رو و پشت عالم در روی من نگرAتا از رخ مزعفر من زعفران بری
طاقت نماند و این سخنم ماند در دهان Aبا صد هزار غم که نهانند چون پری
2979 هر روز بامداد طلبکار ما تویی Aما خوابناک و دولت بیدار ما تویی
هر روز زان برآری ما را ز کسب و کارAزیرا دکان و مکسبه و کار ما تویی
دکان چرا رویم که کان و دکان تویی Aبازار چون رویم که بازار ما تویی
زان دلخوشیم و شاد که جان بخش ما تویی Aزان سرخوشیم و مست که دستار ما تویی
ما خمره کی نهیم پر از سیم چون بخیل Aما خمره بشکنیم چو خمار ما تویی
طوطی غذا شدیم که تو کان شکری Aبلبل نوا شدیم که گلزار ما تویی
زان همچو گلشنیم که داری تو صد بهارAزان سینه روشنیم که دلدار ما تویی
در بحر تو ز کشتی بی دست و پاتریم Aآواز و رقص و جنبش و رفتار ما تویی
هر چاره گر که هست نه سرمایه دار توست Aاز جمله چاره باشد ناچار ما تویی
دل را هر آنچ بود از آن ها دلش گرفت Aتا گفته ای به دل که گرفتار ما تویی
گه گه گمان بریم که این جمله فعل ماست Aاین هم ز توست مایه پندار ما تویی
چیزی نمی کشیم که ما را تو می کشی Aچیزی نمی خریم خریدار ما تویی
از گفت توبه کردم ای شه گواه باش Aبی گفت و ناله عالم اسرار ما تویی
ای شمس حق مفخر تبریز شمس دین Aخود آفتاب گنبد دوار ما تویی