2928 آنچ در سینه نهان می داری Aدرنیابند چه می پنداری
خفته پنداشته ای دل ها راAکه خدایت دهدا بیداری
هر درخت آنچ که دارد در دل Aآن بدیده ست گلی یا خاری
ای چو خفاش نهان گشته ز روزAتا ندانند که تو بیماری
به خدا از همگان فاشتری Aگر چه در پیشگه اسراری
پیش خورشید همان خفاشی Aگر چه ز اندیشه چو بوتیماری
چنگ اگر چه که ننالد دانندAکو چه شکل است به وقت زاری
ور بنالد ز غمی هم دانندAکو ندارد صفت هشیاری
2929 ای خیالی که به دل می گذری Aنی خیالی نی پری نی بشری
اثر پای تو را می جویم Aنه زمین و نه فلک می سپری
گر ز تو باخبران بی خبرندAنه تو از بی خبران باخبری
مونس و یار دلی یا تو دلی Aتو مقیم نظری یا نظری
ایها الخاطر فی مکرمه Aقف زمانا بخداء البصر
لا تعجل به مرور و نوی Aبدل اللیل بضو السحر
حسن تدبیرک قد صاغ لناAالهیولی به حسان الصور
گر صور جان و هیولی خرد است Aعشق تو دیگر و تو خود دگری
این هیولی پدر صورت هاست Aای تو کرده پدران را پدری
نی هیولای همه آبی بودAچه کند آب چو آبش ببری
گر هیولا و صور جان افزاست Aدگرم عشوه مده تو دگری
از هیولا است صور ریگ روان Aریگ را هرزه چرا می شمری
2930 تو چرا جمله نبات و شکری Aتو چرا دلبر و شیرین نظری
تو چرا همچو گل خندانی Aتو چرا تازه چو شاخ شجری
تو به یک خنده چرا راه زنی Aتو به یک غمزه چرا عقل بری
تو چرا صاف چو صحن فلکی Aتو چرا چست چو قرص قمری
تو چرا بی بنه چون دریایی Aتو چرا روشن و خوش چون گهری
عاقلان را ز چه دیوانه کنی Aای همه پیشه تو فتنه گری
ساکنان را ز چه در رقص آری Aز آدمی و ملک و دیو و پری
تو چرا توبه مردم شکنی Aتو چرا پرده مردم بدری
همه دل ها چو در اندیشه توست Aتو کجایی به چه اندیشه دری