2871 به دغل کی بگزیند دل یارم یاری Aکی فریبد شه طرار مرا طراری
کی میان من و آن یار بگنجد مویی Aکی در آن گلشن و گلزار بخسپد ماری
عنکبوتی بتند پرده اغیار شودAهمچو صدیق و محمد من و او در غاری
گل صدبرگ ز رشک رخ او جامه دریدAحال گل چونک چنین است چه باشد خاری
هم بگویم دو سه بیتی که ندانی سر و پاش Aلیک بهر دل من ریش بجنبان ک آری
بس طبیب است که هشیار کند مجنون راAوین طبیبم نهلد در دو جهان هشیاری
آفتاب رخ او را حشم تیغ زنیم Aکه نخواهیم بجز دیدن او ادراری
ما چو خورشیدپرستیم بر این بام رویم Aتا نپوشد رخ خورشید ز ما دیواری
کیست خورشید بگو شمس حق تبریزی Aکه نگنجد صفتش در صحف گفتاری
2872 مرغ اندیشه که اندر همه دل ها بپری -به خدا کز دل و از دلبر ما بی اثری
آفتابی که به هر روزنه ای درتابی Aاز سر روزن آن اصل بصر بی بصری
باد شبگیر که چون پیک خبرها آری Aز آنچ دریای خبرهاست چرا بی خبری
دیدبانا که تو را عقل و خرد می گویندAساکن سقف دماغی و چراغ نظری
بر سر بام شدستی مه نو می جویی Aمه نو کو و تو مسکین به کجا می نگری
دل ترسنده که از عشق گریزان شده ای Aز کف عشق اگر جان ببری جان نبری
رهزنانند به هر گام یکی عشوه دهی Aوای بر تو گر از این عشوه دهان عشوه خری
ای مه ار تو عسسی الحذر از جامه کنان Aکه کلاهت ببرند ار چه که سیمین کمری
به حشر غره مشو این نگر ای مه کز بیم Aمی گریزی همه شب گر چه شه باحشری
می گریزی تو ولی جان نبری از کف عشق Aتیرت آید سه پری گر چه همه تن سپری
گر همه تن سپری ور ره پنهان سپری Aور دو پر ور سه پری در فخ آن دام وری
مردم چشم که مردم به تو مردم بیندAنظرت نیست به دل گر چه که صاحب نظری
در درون ظلمات سیهی چشمان Aهمچو آب حیوان ساکنی و مستتری
خانه در دیده گرفتی و تو را یار نشدAآنک از چشمه او جوش کند دیده وری
گر شکر را خبری بودی از لذت عشق Aآب گشتی ز خجالت ننمودی شکری
چشم غیرت ز حسد گوش شکر را کر کردAترس از آن چشم که در گوش شکر ریخت کری
شیر گردون که همه شیردلان از تو برندAجگر و صف شکنی حمیت و استیزه گری
جگر باجگران آب ظفر از تو خورند -به کمینگاه دل اهل دلان بی جگری
شیر ز آتش برمد سخت و دل آتشکده ای است Aجان پروانه بود بر شرر شمع جری
پر پروانه بسوزد جز پروانه دل Aکه پرش ده پره گردد ز فروغ شرری
شاه حلمی ز خلاء زیر پر دل می روAتا تو را علم دهد واهب انسان و پری
رو به مریخ بگو که بنگر وصلت دل Aتا که خنجر بنهی هیچ سری را نبری
گر توانی عوض سر سر دیگر دادن Aسزد ار سر ببری حاکم و وهاب سری
سر ز تو یافت سری پر ز تو دزدید پری Aز تو آموخت تری و ز تو آورد زری
شیشه گر کو به دمی صد قدح و جام کندAقدحی گر شکند زو نتوان گشت بری
مشتری را نرسد لاف که من سیمبرم Aکه نبود و نبود سیمبری سیم بری
مشتری بود زلیخا مه کنعانی راAسیم بر بود بر سیم بر از زرشمری
زهره زخمه زن آخر بشنو زخمه دل Aبتری غره مشو چنگ کنندت بتری
چنگ دل چند از این چنگ و دف و نای شکست Aوای بر مادر تو گر نکند دل پدری
ای عطارد بس از این کاغذ و از حبر و قلم Aزفتی و لاف و تکبر حیل و پرهنری
گر پلنگی به یکی باد چو موشی گردی Aور تو شیری به یکی برق ز روبه بتری
سر قدم کن چو قلم بر اثر دل می روAکه اثرهاست نهان در عدم و بی صوری
2873 رو رو ای جان سبک خیز غریب سفری Aسوی دریای معانی که گرامی گهری
برگذشتی ز بسی منزل اگر یادت هست Aمکن استیزه کز این مصطبه هم برگذری
پر فروشوی از این آب و گل و باش سبک Aپی یاران پریده چه کنی که نپری
هین سبو بشکن و در جوی رو ای آب حیات Aپیش هر کوزه شکن چند کنی کاسه گری
زین سر کوه چو سیلاب سوی دریا روAکه از این کوه نیاید تن کس را کمری
بس کن از شمس مبر نه به غروب و نه شروق Aکه از او گه چو هلالی و گهی چون قمری