2867 نیستی عاشق ای جلف شکم خوار گدای Aدر فروبند و همان گنده کسان را می گای
کار بوزینه نبوده ست فن نجاری Aدعوی یافه مکن یافه مگو ژاژ مخای
عاشقی را تو کیی عشق چه درخورد توست Aشرم دار ای سگ زن روسبی آخر ز خدای
2868 در دلت چیست عجب که چو شکر می خندی Aدوش شب با کی بدی که چو سحر می خندی
ای بهاری که جهان از دم تو خندان است Aدر سمن زار شکفتی چو شجر می خندی
آتشی از رخ خود در بت و بتخانه زدی Aو اندر آتش بنشستی و چو زر می خندی
مست و خندان ز خرابات خدا می آیی Aبر شر و خیر جهان همچو شرر می خندی
همچو گل ناف تو بر خنده بریده ست خداAلیک امروز مها نوع دگر می خندی
باغ با جمله درختان ز خزان خشک شدندAز چه باغی تو که همچون گل تر می خندی
تو چو ماهی و عدو سوی تو گر تیر کشدAچو مه از چرخ بر آن تیر و سپر می خندی
بوی مشکی تو که بر خنگ هوا می تازی Aآفتابی تو که بر قرص قمر می خندی
تو یقینی و عیان بر ظن و تقلید بخندAنظری جمله و بر نقل و خبر می خندی
در حضور ابدی شاهد و مشهود تویی -بر ره و ره رو و بر کوچ و سفر می خندی
از میان عدم و محو برآوردی سرAبر سر و افسر و بر تاج و کمر می خندی
چون سگ گرسنه هر خلق دهان بگشاده ست Aتویی آن شیر که بر جوع بقر می خندی
آهوان را ز دمت خون جگر مشک شده ست Aرحمت است آنک تو بر خون جگر می خندی
آهوان را به گه صید به گردون گیری Aای که بر دام و دم شعبده گر می خندی
دو سه بیتی که بمانده ست بگو مستانه Aای که تو بر دل بی زیر و زبر می خندی
2869 هست اندر غم تو دلشده دانشمندی Aهمچو نقره ست در آتشکده دانشمندی
بر امید کرم و رحمت بخشایش توAاز ره دور به سر آمده دانشمندی
هست ز اوباش خیالات تو اندر ره عشق Aخسته و شیفته و ره زده دانشمندی
چه زیان دارد خوبی تو را دوست اگرAقوت یابد ز چنین مایده دانشمندی
با چنین جام جنونی که تو گردان کردی Aکی بماند به سر قاعده دانشمندی
کی روا دارد انصاف و جوانمردی توAکه به غم کشته شود بیهده دانشمندی
کی روا دارد خورشید حق گرمی بخش Aکه فسرده شود از مجمده دانشمندی
جانب مدرسه عشق کشیدش لطفت Aتا ز درس تو برد فایده دانشمندی
نحس تربیع عناصر بگرفتش رحمی Aتا منور شود از منقده دانشمندی
بس سخن دارد وز بیم ملال دل توAلب ببسته ست در این معبده دانشمندی