2856 صنما چگونه گویم که تو نور جان مایی Aکه چه طاقت است جان را چو تو نور خود نمایی
تو چنان همایی ای جان که به زیر سایه توAبه کف آورند زاغان همه خلقت همایی
کرم تو عذرخواه همه مجرمان عالم Aتو امان هر بلایی تو گشاد بندهایی
تویی گوهری که محو است دو هزار بحر در توAتویی بحر بی کرانه ز صفات کبریایی
به وصال می بنالم که چه بی وفا قرینی Aبه فراق می بزارم که چه یار باوفایی
به گه وصال آن مه چه بود خدای داندAکه گه فراق باری طرب است و جان فزایی
دل اگر جنون آرد خردش تویی که رفتی Aرخ توست عذرخواهش به گهی که رخ گشایی
2857 چه جمال جان فزایی که میان جان مایی Aتو به جان چه می نمایی تو چنین شکر چرایی
چو بدان تو راه یابی چو هزار مه بتابی Aتو چه آتش و چه آبی تو چنین شکر چرایی
غم عشق تو پیاده شده قلعه ها گشاده Aبه سپاه نور ساده تو چنین شکر چرایی
همه زنگ را شکسته شده دست جمله بسته Aشه چین بس خجسته تو چنین شکر چرایی
تو چراغ طور سینا تو هزار بحر و میناAبجز از تو جان مبینا تو چنین شکر چرایی
تو برسته از فزونی ز قیاس ها برونی Aبه دو چشم مست خونی تو چنین شکر چرایی
به دلم چه آذر آمد چو خیال تو درآمدAدو جهان به هم برآمد تو چنین شکر چرایی
تو در آن دو رخ چه داری که فکندی از عیاری Aدو هزار بی قراری تو چنین شکر چرایی
چو بدان لطیف خنده همه را بکرده بنده Aز دم تو مرده زنده تو چنین شکر چرایی
چو صفات حسن ایزد عرقت به بحر ریزدAدو هزار موج خیزد تو چنین شکر چرایی
چو دو زلف توست طوقم ز شراب توست شوقم Aبنگر که در چه ذوقم تو چنین شکر چرایی
ز گلت سمن فنا شد همه مکر و فن فنا شدAمن و صد چو من فنا شد تو چنین شکر چرایی
2858 صنما تو همچو آتش قدح مدام داری Aبه جواب هر سلامی که کنند جام داری
ز برای تو اگر تن دو هزار جان سپاردAز خداش وحی آید که هنوز وام داری
چو حقت ز غیرت خود ز تو نیز کرد پنهان Aبه درون جان چاکر چه پدید نام داری
چو سلام تو شنیدم ز سلامتی بریدم Aصنما هزار آتش تو در آن سلام داری
ز پی غلامی تو چو بسوخت جان شاهان Aبه کدام روی گویم که چو من غلام داری
تو هنوز روح بودی که تمام شد مرادت Aبجز از برای فتنه به جهان چه کام داری
توریز بخت یارت به خدا که راست گویی Aکه میان شیرمردان چو ویی کدام داری
تبریز شاد بادا که ز نور و فر آن شه Aدو هزار بیش چاکر چو یمن چو شام داری
نظر خدای خواهم که تو را به من رساندAبه دعا چه خواهمت من که همه تو رام داری
نظر حسود مسکین طرقید از تفکرAنرسید در تو هر چند که تو لطف عام داری
چه حسود بلک عاشق دو هزار هر نواحی Aنه خیالشان نمایی نه به کس پیام داری
تو خدای شمس دین را به من غلام بخشی Aچو غلامیی ورا تو به شهان حرام داری
لقبت چو می بگویم دل من همی بلرزدAتو دلا مترس زیرا که شه کرام داری