2846 چو مرا ز عشق کهنه صنما به یاد دادی Aدل همچو آتشم را به هزار باد دادی
چو ز هجر تو به نالم ز خدا جواب آیدAکه چو یوسفی خریدی به چه در مزاد دادی
دو جهان اگر درآید به دلم حقیر باشدAدل خسته را ز عشقت چه عجب گشاد دادی
تو اگر ز خار گفتی دو هزار گل شکفتی Aتو اگر چه تلخ گفتی همگی مراد دادی
تبریز شمس دین تو ز جهان جان چه داری Aکه دکان این جهان را تو چنین کساد دادی
2847 دل بی قرار را گو که چو مستقر نداری Aسوی مستقر اصلی ز چه رو سفر نداری
به دم خوش سحرگه همه خلق زنده گرددAتو چگونه دلستانی که دم سحر نداری
تو چگونه گلستانی که گلی ز تو نرویدAتو چگونه باغ و راغی که یکی شجر نداری
تو دلا چنان شدستی ز خرابی و ز مستی Aسخن پدر نگویی هوس پسر نداری
به مثال آفتابی نروی مگر که تنهاAبه مثال ماه شب رو حشم و حشر نداری
تو در این سرا چو مرغی چو هوات آرزو شدAبپری ز راه روزن هله گیر در نداری
و اگر گرفته جانی که نه روزن است و نی درAچو عرق ز تن برون رو که جز این گذر نداری
تو چو جعد موی داری چه غم ار کله بیفتدAتو چو کوه پای داری چه غم ار کمر نداری
چو فرشتگان گردون به تو تشنه اند و عاشق Aرسدت ز نازنینی که سر بشر نداری
نظرت ز چیست روشن اگر آن نظر ندیدی Aرخ تو ز چیست تابان اگر آن گهر نداری
تو بگو مر آن ترش را ترشی ببر از این جاAور از آن شراب خوردی ز چه رو بطر نداری
وگر از درونه مستی و به قاصدی ترش روAبدر اندر آب و آتش که دگر خطر نداری
بدهد خدا به دریا خبری که رام او شوAبنهد خبر در آتش که در او اثر نداری
2848 سحر است خیز ساقی بکن آنچ خوی داری Aسر خنب برگشای و برسان شراب ناری
چه شود اگر ز عیسی دو سه مرده زنده گرددAخوش و شیرگیر گردد ز کفت دو سه خماری
قدح چو آفتابت چو به دور اندرآیدAبرهد جهان تیره ز شب و ز شب شماری
ز شراب چون عقیقت شکفد گل حقیقت Aکه حیات مرغ زاری و بهار مرغزاری
بدهیم جان شیرین به شراب خسروانی Aچو سر خمار ما را به کف کرم بخاری
که ز فکرت دقیقه خللی است در شقیقه Aتو روان کن آب درمان بگشا ره مجاری
همه آتشی تو مطلق بر ما شد این محقق Aکه هزار دیگ سر را به تفی به جوش آری
همه مطربان خروشان همه از تو گشته جوشان Aهمه رخت خود فروشان خوششان همی فشاری