2833 سوی باغ ما سفر کن بنگر بهار باری Aسوی یار ما گذر کن بنگر نگار باری
نرسی به باز پران پی سایه اش همی دوAبه شکارگاه غیب آ بنگر شکار باری
به نظاره و تماشا به سواحل آ و دریا -بستان ز اوج موجش در شاهوار باری
چو شکار گشت باید به کمند شاه اولی Aچو برهنه گشت باید به چنین قمار باری
بکشان تو لنگ لنگان ز بدن به عالم جان Aبنگر ترنج و ریحان گل و سبزه زار باری
هله چنگیان بالا ز برای سیم و کالاAبه سماع زهره ما بزنید تار باری
به میان این ظریفان به سماع این حریفان Aره بوسه گر نباشد برسد کنار باری
به چنین شراب ارزد ز خمار خسته بودن Aپی این قرار برگو دل بی قرار باری
ز سبو فغان برآمد که ز تف می شکستم Aهله ای قدح به پیش آ بستان عقار باری
پی خسروان شیرین هنر است شور کردن Aبه چنین حیات جان ها دل و جان سپار باری
به دکان عشق روزی ز قضا گذار کردم Aدل من رمید کلی ز دکان و کار باری
من از آن درج گذشتم که مرا تو چاره سازی Aدل و جان به باد دادم تو نگاه دار باری
هله بس کنم که شرحش شه خوش بیان بگویدAهله مطرب معانی غزلی بیار باری
2834 به مبارکی و شادی بستان ز عشق جامی Aکه ندا کند شرابش که کجاست تلخکامی
چه بود حیات بی او هوسی و چارمیخی Aچه بود به پیش او جان دغلی کمین غلامی
قدحی دو چون بخوردی خوش و شیرگیر گردی Aبه دماغ تو فرستد شه و شیر ما پیامی
خنک آن دلی که در وی بنهاد بخت تختی Aخنک آن سری که در وی می ما نهاد کامی
ز سلام پادشاهان به خدا ملول گرددAچو شنید نیکبختی ز تو سرسری سلامی
به میان دلق مستی به قمارخانه جان Aبر خلق نام او بد سوی عرش نیک نامی
خنک آن دمی که مالد کف شاه پر و بالش Aکه سپیدباز مایی به چنین گزیده دامی
ز شراب خوش بخورش نه شکوفه و نه شورش Aنه به دوستان نیازی نه ز دشمن انتقامی
همه خلق در کشاکش تو خراب و مست و دلخوش Aهمه را نظاره می کن هله از کنار بامی
ز تو یک سوال دارم بکنم دگر نگویم Aز چه گشت زر پخته دل و جان ما ز خامی
2835 ز گزاف ریز باده که تو شاه ساقیانی Aتو نه ای ز جنس خلقان تو ز خلق آسمانی
دو هزار خنب باده نرسد به جرعه توAز کجا شراب خاکی ز کجا شراب جانی
می و نقل این جهانی چو جهان وفا نداردAمی و ساغر خدایی چو خداست جاودانی
دل و جان و صد دل و جان به فدای آن ملاحت Aجز صورتی که داری تو به خاکیان چه مانی
بزن آتشی که داری به جهان بی قراری Aبشکاف ز آتش خود دل قبه دخانی
پر و بال بخش جان را که بسی شکسته پر شدAپر و بال جان شکستی پی حکمتی که دانی
سخنم به هوشیاری نمکی ندارد ای جان Aقدحی دو موهبت کن چو ز من سخن ستانی
که هر آنچ مست گوید همه باده گفته باشدAنکند به کشتی جان جز باده بادبانی
مددی که نیم مستم بده آن قدح به دستم Aکه به دولت تو رستم ز ملولی و گرانی
هله ای بلای توبه بدران قبای توبه Aبر تو چه جای توبه که قضای ناگهانی
تو خراب هر دکانی تو بلای خان و مانی Aزه کوه قاف گیری چو شتر همی کشانی
عجب آن دگر بگویم که به گفت می نیایدAتو بگو که از تو خوشتر که شه شکربیانی