2804 چون تو آن روبند را از روی چون مه برکنی Aچون قضای آسمانی توبه ها را بشکنی
منگر اندر شور و بدمستی من ای نیک عهدAبنگر آخر در میی کاندر سرم می افکنی
اول از دست فراقت عاشقان را تی کنی Aوآنگه اندر پوستشان تا سر همه در زر کنی
مه رخا سیمرغ جانی منزل تو کوه قاف Aاز تو پرسیدن چه حاجت کز کدامین مسکنی
چون کلام تو شنید از بخت نفس ناطقه Aکرد صد اقرار بر خود بهر جهل و الکنی
چون ز غیر شمس تبریزی بریدی ای بدن Aدر حریر و در زر و در دیبه و در ادکنی
2805 ای خوشا عیشی که باشد ای خوشا نظاره ای Aچون به اصل اصل خویش آید چنین هر پاره ای
هر طرف آید به دستش بی صراحی باده ای Aهر طرف آید به چشمش دلبری عیاره ای
دلبری که سنگ خارا گر ز لعلش بو بردAجان پذیرد سنگ خارا تا شود هشیاره ای
باده دزدید از لبان دلبر من یک صفت Aلاجرم در عشق آن لب جان شده میخواره ای
صبحدم بر راه دیری راهبم همراه شدAدیدمش هم درد خویش و دیدمش هم کاره ای
یک صراحی پیشم آورد آن حریف نیک خوAگشت جانم زان صراحی بیخودی خماره ای
در میان بیخودی تبریز شمس الدین نمودAاز پی بیچارگان سوی وصالش چاره ای
2806 آه کان سایه خدا گوهردلی پرمایه ای Aآفتاب او نهشت اندر دو عالم سایه ای
آفتاب و چرخ را چون ذره ها برهم زندAوز جمال خود دهدشان نو به نو سرمایه ای
عشق و عاشق را چه خوش خندان کنی رقصان کنی Aعشق سازی عقل سوزی طرفه ای خودرایه ای
چشم مرده وام کرده جان ز بهر عشق اوAز آنک در دیده بدیده جان از آن سر پایه ای
قهر صد دندان ز لطفش پیر بی دندان شده Aعقل پابرجا ز عشقش یاوه و هرجایه ای
صد هزاران ساله از هست و عدم زان سوتری Aوز تواضع مر عدم را هست خوش همسایه ای
کوه حلمی شمس تبریزی دو عالم تخت توAبر نهان و آشکارش می نگر از قایه ای