2767 گر یار لطیف و باوفایی Aور از دل و جان از آن مایی
خواهم که در این میان درآیی Aای ماه بگو که کی برآیی
چون صورت جان لطیف کاری Aاز حلقه چرا تو برکناری
وز یارک خود دریغ داری Aای ماه بگو که کی برآیی
برخیز که ما و تو چو جانیم Aوز رازک همدگر بدانیم
آخر نه من و تو یارکانیم Aای ماه بگو که کی برآیی
دریاب که بر در خداییم Aآخر بنگر که ما کجاییم
تا رقص کنان ز در درآییم Aای ماه بگو که کی برآیی
ای جان و جهان چرا چنینی Aچون یارک خویش را نبینی
در گوشه روی ترش نشینی Aای ماه بگو که کی برآیی
چونی تو و آن دل لطیفت Aو آن صورت و قامت ظریفت
خواهم که شوم شبی حریفت Aای ماه بگو که کی برآیی
در جمله عالم الهی Aوز دامن ماه تا به ماهی
آن شد که تو گویی و بخواهی Aای ماه بگو که کی برآیی
2768 ساقی انصاف خوش لقایی Aاز جا رفتم تو از کجایی
گر بنده بگویمت روا نیست Aترسم که بگویمت خدایی
خاموش نمی هلی که باشم Aراه گفتن نمی گشایی
می افشاری مرا چو انگورAمعشوق نه ای مرا بلایی
گر چشم ببندم از تو کفر است Aزیرا که تو نور می فزایی
ور بگشایم بگویی منگرAدر ما تو بدیده هوایی
2769 برخیز و بزن یکی نوایی Aبر یاد وصال دلربایی
هین وقت صبوح شد فتوحی Aهین وقت دعاست الصلایی
بگشا سر خنب خسروانی Aتا خلق زنند دست و پایی
صد گون گره است بر دل و نیست Aجز باده جان گره گشایی
از جای ببر به یک قنینه Aآن را که قرار نیست جایی
جز دشت عدم قرارگه نیست Aچون نیست وجود را وفایی
بر سفره خاک تره ای نیست Aهر سوی ز چیست ژاژخایی
عالم مردار و عامه چون سگ Aکی دید ز دست سگ سخایی
ساقی درده صلا که چون توAجان ها بندید جان فزایی
ما چون مس و آهنیم ثابت Aدر حیرت چون تو کیمیایی
در مغز فکن تو هوی هویی Aوز خلق برآر های هایی
تا روح ز مستی و خرابی Aنشناسد هجو از ثنایی
زین باده چو مست شد فلاطون Aنشناسد درد از دوایی
دردی ده و عقل را چنان کن Aکو درد نداند از صفایی
بر ناطق منطقی فروریزAاز جام صبوحیان عطایی
تا دم نزند دگر نجویدAزنبیل و فطیر هر گدایی
خامش که تو را مسلم آمدAبرساختن از عدم بقایی