2764 ماها چو به چرخ دل برآیی Aچون جان به تن جهان درآیی
ماها چه لطیف و خوش لقایی Aای ماه بگو که از کجایی
داریم ز عشق تو براتی Aوز قند لطیف تو نباتی
از لعل لبت بده زکاتی Aای ماه بگو که از کجایی
ای یوسف جان که در نخاسی Aدر حسن و جمال بی قیاسی
در ما بنگر چو می شناسی Aای ماه بگو که از کجایی
زان سان ز شراب تو خرابیم Aکز خود اثری همی نیابیم
بفزای اگر چه می نتابیم Aای ماه بگو که از کجایی
در زیر درخت تو نشینیم Aوز میوه دلکش تو چینیم
جز گلشن روی تو نبینیم Aای ماه بگو که از کجایی
هر دم که ز باده تو نوشیم Aبس روشن جان و تیزگوشیم
بی هوش شدیم و بس به هوشیم Aای ماه بگو که از کجایی
از آتش هات در فروغندAفارغ از صدق وز دروغند
با قبله آتشین چو موغندAای ماه بگو که از کجایی
ای رشک بتان و بت پرستان Aآرام دل خراب مستان
پا را بمکش ز زیردستان Aای ماه بگو که از کجایی
شمس تبریز پادشاهی Aدر خطه بی حد الهی
از ماه تو راست تا به ماهی Aای ماه بگو که از کجایی
2765 آن شمع چو شد طرب فزایی Aپروانه دلان به رقص آیی
چون جان برسد نه تن بجنبدAجان آمد از لحد برآیی
چون بانگ سماع در که افتادAای کوه گران کم از صدایی
کاین باد بهار می رساندAرقصانی شاخ را صلایی
در ذره کجا قرار ماندAخورشید به رقص در سمایی
هم آتش و دود گشته پیچان Aاز آتش روی جان فزایی
ماهی صنما ز روح بی جسم Aشوخی شکری یکی بلایی
گه کوته و گه دراز گشتیم Aبا سایه صورت همایی
هم بر لب دوست مست گشتیم Aنالان شده مست همچو نایی
بر باد سوار همچو کاهیم Aاندر جولان ز کهربایی
چون پشه ز خون خویش مستیم Aوز دیگ جگر دلا ابایی
اندر خلوت به هوی هویی Aدر جمعیت به های هایی
در صورت بنده کمینیم Aدر سر صفت یکی خدایی
این داد خدیو شمس تبریزAبی کبر ولیک کبریایی
2766 ای بی تو محال جان فزایی Aوی در دل و جان ما کجایی
گر نیم شبی زنان و گویان Aسرمست ز کوی ما درآیی
جان پیش کشیم و جان چه باشدAآخر نه تو جان جان مایی
در بام فلک درافتد آتش Aگر بر سر بام خود برآیی
با روی تو کیست قرص خورشیدAتا لاف زند ز روشنایی
هم چشمی و هم چراغ ما راAهم دفع بلا و هم بلایی
در دیده ناامید هر دم Aای دیده دل چه می نمایی
ای بلبل مست از فغانت Aمی آید بوی آشنایی
می نال که ناله مرهم آمدAبر زخم جراحت جدایی
تا کشف شود ز ناله توAچیزی ز حقیقت خدایی