2758 مست می عشق را حیا نی Aوین باده عشق را بها نی
آن عشق چو بزم و باده جان راAمی نوشد و ممکن صلا نی
با عقل بگفت ماجراهاAجان گفت که وقت ماجرا نی
از روح بجستم آن صفا گفت Aآن هست صفا ولی ز ما نی
گفتم که مکن نهان از این مس Aای کفو تو زر و کیمیا نی
کاین برق حدیث تو از آن است Aجز جان افزا و دلربا نی
گفتا غلطی که آن نیم من Aما بوالحسنیم و بوالعلا نی
گفتم که به حق نرگسانت Aدفعم بمده به شیوه ها نی
کاین غمزه مست خونی توAکشته ست هزار و خونبها نی
بالله که تویی که بی تویی توAای کبر تو غیر کبریا نی
گر ز آنک تویی و گر نه ای توAاز تو گذری دو دیده را نی
گر فرمایی که نیست هست است Aکو زهره که گویمت چرا نی
مقناطیسی و جان چو آهن Aمی آید مست و دست و پا نی
چون گرم شوم ز جام اول Aغیر تسلیم در قضا نی
چون شد به سرم میم سراسرAمی را تسلیم یا رضا نی
از بهر نسیم زلف جعدت Aیکتا زلفی که جز دو تا نی
ای باد صبا به انتظارت Aاز بهر صبا و خود صبا نی
پس ما چه زنیم ای قلندرAاندر گره و گره گشا نی
گر ز آنک نه هر دمی خداوندAکو جز سر و خاصه خدا نی
مخدومی شمس دین تبریزAچون خورشیدش در این سما نی
2759 گویم سخن لب تو یا نی Aای لعل لب تو را بها نی
ای گفته ما غلام آن دم Aکان جا همگی تویی و ما نی
این جا که منم بجز خطا نی Aو آن جا که تویی بجز عطا نی
این جا گفتن ز روی جسم است Aو آن جا همه هستی است جا نی
سیاره همی روند پا نی Aصد مشک روانه و سقا نی
رنجورانند همچو ایوب Aدریافته صحت و دوا نی
بی چشمانند همچو یعقوب Aبینا شده چشم و توتیا نی
ره پویانند همچو ماهی Aبینند طریق ها ضیا نی
از رشک تو من دهان ببستم Aشرح تو رسد به منتها نی
2760 با دل گفتم چرا چنینی Aتا چند به عشق همنشینی
دل گفت چرا تو هم نیایی Aتا لذت عشق را ببینی
گر آب حیات را بدانی Aجز آتش عشق کی گزینی
ای گشته چو باد از لطافت Aپرباد شده چو ساتگینی
چون آب تو جان نقش هایی Aچون آینه حسن را امینی
هر جان خسیس کان نداردAمی پندارد که تو همینی
ای آنک تو جان آسمانی Aهر چند به صورت از زمینی
ای خرد شکسته همچو سرمه Aتو سرمه دیده یقینی
ای لعل تو از کدام کانی Aدر حلقه درآ که خوش نگینی
ای از تو خجل هزار رحمت Aآن دم که چو تیغ پر ز کینی
شمس تبریز صورتت خوش Aو اندر معنی چه خوش معینی