2757 کژزخمه مباش تا توانی Aهر زخمه که کژ زنی بمانی
پیر است عروس عیش دنیاAمرگش طلبی اگر ستانی
تا رخ ننمود جمله نور است Aچون رخ بنمود شد دخانی
از سیل بلا چو کاه مگریزAدر عشق و ولا چو پهلوانی
چون آب روان به هر نباتی Aباید که حیات را رسانی
2758 مست می عشق را حیا نی Aوین باده عشق را بها نی
آن عشق چو بزم و باده جان راAمی نوشد و ممکن صلا نی
با عقل بگفت ماجراهاAجان گفت که وقت ماجرا نی
از روح بجستم آن صفا گفت Aآن هست صفا ولی ز ما نی
گفتم که مکن نهان از این مس Aای کفو تو زر و کیمیا نی
کاین برق حدیث تو از آن است Aجز جان افزا و دلربا نی
گفتا غلطی که آن نیم من Aما بوالحسنیم و بوالعلا نی
گفتم که به حق نرگسانت Aدفعم بمده به شیوه ها نی
کاین غمزه مست خونی توAکشته ست هزار و خونبها نی
بالله که تویی که بی تویی توAای کبر تو غیر کبریا نی
گر ز آنک تویی و گر نه ای توAاز تو گذری دو دیده را نی
گر فرمایی که نیست هست است Aکو زهره که گویمت چرا نی
مقناطیسی و جان چو آهن Aمی آید مست و دست و پا نی
چون گرم شوم ز جام اول Aغیر تسلیم در قضا نی
چون شد به سرم میم سراسرAمی را تسلیم یا رضا نی
از بهر نسیم زلف جعدت Aیکتا زلفی که جز دو تا نی
ای باد صبا به انتظارت Aاز بهر صبا و خود صبا نی
پس ما چه زنیم ای قلندرAاندر گره و گره گشا نی
گر ز آنک نه هر دمی خداوندAکو جز سر و خاصه خدا نی
مخدومی شمس دین تبریزAچون خورشیدش در این سما نی
2759 گویم سخن لب تو یا نی Aای لعل لب تو را بها نی
ای گفته ما غلام آن دم Aکان جا همگی تویی و ما نی
این جا که منم بجز خطا نی Aو آن جا که تویی بجز عطا نی
این جا گفتن ز روی جسم است Aو آن جا همه هستی است جا نی
سیاره همی روند پا نی Aصد مشک روانه و سقا نی
رنجورانند همچو ایوب Aدریافته صحت و دوا نی
بی چشمانند همچو یعقوب Aبینا شده چشم و توتیا نی
ره پویانند همچو ماهی Aبینند طریق ها ضیا نی
از رشک تو من دهان ببستم Aشرح تو رسد به منتها نی