2756 ای وصل تو اصل شادمانی Aکان صورت هاست وین معانی
یک لحظه مبر ز بنده که نیست Aبی آب سفینه را روانی
من مصحف باطلم ولیکن Aتصحیح شوم چو تو بخوانی
یک یوسف بی کس است و صد گرگ Aاما برهد چو تو شبانی
هر بار بپرسیم که چونی Aبا اشکم و روی زعفرانی
این هر دو نشان برای عام است Aپیشت چه نشان چه بی نشانی
ناگفته حدیث بشنوی توAننوشته قباله را بخوانی
بی خواب تو واقعه نمایی Aبی آب سفینه ها برانی
خاموش ثنا و لابه کم کن Aکز غیب رسید لن ترانی
2757 کژزخمه مباش تا توانی Aهر زخمه که کژ زنی بمانی
پیر است عروس عیش دنیاAمرگش طلبی اگر ستانی
تا رخ ننمود جمله نور است Aچون رخ بنمود شد دخانی
از سیل بلا چو کاه مگریزAدر عشق و ولا چو پهلوانی
چون آب روان به هر نباتی Aباید که حیات را رسانی
2758 مست می عشق را حیا نی Aوین باده عشق را بها نی
آن عشق چو بزم و باده جان راAمی نوشد و ممکن صلا نی
با عقل بگفت ماجراهاAجان گفت که وقت ماجرا نی
از روح بجستم آن صفا گفت Aآن هست صفا ولی ز ما نی
گفتم که مکن نهان از این مس Aای کفو تو زر و کیمیا نی
کاین برق حدیث تو از آن است Aجز جان افزا و دلربا نی
گفتا غلطی که آن نیم من Aما بوالحسنیم و بوالعلا نی
گفتم که به حق نرگسانت Aدفعم بمده به شیوه ها نی
کاین غمزه مست خونی توAکشته ست هزار و خونبها نی
بالله که تویی که بی تویی توAای کبر تو غیر کبریا نی
گر ز آنک تویی و گر نه ای توAاز تو گذری دو دیده را نی
گر فرمایی که نیست هست است Aکو زهره که گویمت چرا نی
مقناطیسی و جان چو آهن Aمی آید مست و دست و پا نی
چون گرم شوم ز جام اول Aغیر تسلیم در قضا نی
چون شد به سرم میم سراسرAمی را تسلیم یا رضا نی
از بهر نسیم زلف جعدت Aیکتا زلفی که جز دو تا نی
ای باد صبا به انتظارت Aاز بهر صبا و خود صبا نی
پس ما چه زنیم ای قلندرAاندر گره و گره گشا نی
گر ز آنک نه هر دمی خداوندAکو جز سر و خاصه خدا نی
مخدومی شمس دین تبریزAچون خورشیدش در این سما نی