2721 نه آتش های ما را ترجمانی Aنه اسرار دل ما را زبانی
نه محرم درد ما را هیچ آهی Aنه همدم آه ما را هیچ جانی
نه آن گوهر که از دریا برآمدAنه آن دریا که آرامد زمانی
نه آن معنی که زاید هیچ حرفی Aنه آن حرفی که آید در بیانی
معانی را زبان چون ناودان است Aکجا دریا رود در ناودانی
جهان جان که هر جزوش جهان است Aنگنجد در دهان هرگز جهانی
2722 به کوی دل فرورفتم زمانی Aهمی جستم ز حال دل نشانی
که تا چون است احوال دل من Aکه از وی در فغان دیدم جهانی
ز گفتار حکیمان بازجستم Aبه هر وادی و شهری داستانی
همه از دست دل فریاد کردندAفتادم زین حدیث اندر گمانی
ز عقل خود سفر کردم سوی دل Aندیدم هیچ خالی زو مکانی
میان عارف و معروف این دل Aهمی گردد به سان ترجمانی
خداوندان دل دانند دل چیست Aچه داند قدر دل هر بی روانی
ز درگاه خدا یابی دل و بس Aنیابی از فلانی و فلانی
نیابی دل جز از جبار عالم Aشهید هر نشان و بی نشانی
2723 دیدی که چه کرد یار ما دیدی Aمنصوبه یار باوفا دیدی
زین نوع که مات کرد دل ها راAآن چشمه زندگی کجا دیدی
در صورت مات برد می بخشدAمقلوب گری چو او که را دیدی
ای بسته بند عشق حقستت Aکز عشق هزار دلگشا دیدی
بستان باغی اگر گلی دادی Aبرخور ز وفا اگر جفا دیدی
از بستانش سر خر است این تن Aزان بحر گهر تو کهربا دیدی
از فرعونی چو احولی دادت Aآن بود عصا و اژدها دیدی
امروز چو موسیت مداوا کردAصد برگ فشان از آن عصا دیدی
صیاد جهان فشاند شه دانه Aآن را تو ز سادگی عطا دیدی
چون مرغ سلیم سوی او رفتی Aدام و دغل و فن و دغا دیدی
بازت بخرید لطف نجیناAتا لطف و عنایت خدا دیدی
در طالع مه چو مشتری گشتی Aز الله عطای اشتری دیدی
چندان کرث که در عدد نایدAاین بستگی و گشاد را دیدی
تا آخر کار آن ولی نعمت Aچشمت بگشاد توتیا دیدی
از چشمه سلسبیل می خوردی Aعشرت گه خاص اولیا دیدی
چون دعوت اشربوا پری دادت Aجولانگه عرصه هوا دیدی
وآنگه ز هوا به سوی هو رفتی Aبر قاف پریدن هما دیدی
پرواز همای کبریایی راAاز کیف و چگونگی جدا دیدی
باقیش مجیب هر دعا گویدAکز وی تو اجابت دعا دیدی