ای آنکه از جهل اندر مماتی - ما راست از تو دم حیاتی
ساقی مستان در ده به بستان - آن جام باقی بی ترهاتی
گر بر زمینی بر چرخ بر پر - ور بر سمایی می ده حیاتی
غلغل در افکن در عالم جان - کز عالم جان یابی نجاتی
برجوش بخروش این پند بنیوش - در این صفات آ چون عین ذاتی
خاموش این دم آن یار آمد - از گفت یابی یکدم نجاتی
مادام در دام ماندی چه حاصل - این دام بگسل چون مرغ هاتی
شمس الحق دین آمد دگر بار - بخشید روحی در هر غداتی
هر شوره بومی از فیض فضلت - یابد به عزت عین فراتی
با چرخ گردان تیره هوایی - دارد همیشه قصد جدایی
هذا محمد قتلی تغمد - انا معود حمد الجفایی
هذا حبیبی هذا طبیبی - هذا ادیبی هذا دوایی
هذا مرادی هذا فوادی - هذا عمادی هذا لوایی
پر کن سبویی بی گفت و گویی - باهای و هویی گر یار مایی
هان ای صفورا بشکن سبو را - مفکن عمو را در بی نوایی
گر شد سبویی داریم جویی - در شهره کویی تو گر سقایی
این عیش باقی نبود گزافی - بی پر نپرد مرغ هوایی
بنمای جان را قولنجیان را - تنهاروی کن رسم همایی
از بهر حس شان جسم نجس شان - ز ایشان چه خیزد گند گدایی
زین رز برون بر گنده بغل را - پهلوی نعنع کن گندنایی
بسیار کوشی تا دل بپوشی - هر جزوت این جا بدهد گوایی
ننوشته خواند ناگفته داند - تو سخت رویی بس بی حیایی
چون نیست رختت چون نیست بختت - ز آن روی سختت ناید کیایی
جنس سگانی وغ وغ کنانی - می گرد در کو در خانه نایی
در خانه بلبل داریم صلصل - کز سگ نیاید زیبانوایی
نک بلبل حر نک بلبله پر - برخیز سنقر تا چند پایی
عمری چو نوحی یاری چو روحی - گاهی غدایی گاهی عشایی
نوش است و می نوش در گفت خاموش - این طبل کم زن بس ای مرایی
تو چنین نبودی تو چنین چرایی - چه کنی خصومت چو ز آن مایی
دل و جان غلامت چو رسد سلامت - تو دو صد چنین را صنما سزایی
تو قمرعذاری تو دل بهاری - تو ملک نژادی تو ملک لقایی
فلک از تو حارس زحل از تو فارس - ز برای آن را که در این سرایی
دل خسته گشته چو قدح شکسته - تو چو گم شدستی تو چه ره نمایی
بده آن قدح را بگشا فرح را - که غم کهن را تو بهین دوایی
دل و جان کی باشد دو جهان چه باشد - همه سهل باشد تو عجب کجایی
بگذار دستان برسان به مستان - ز عطای سلطان قدح عطایی
همگی امیدی شکری سپیدی - چو مرا بدیدی بکن آشنایی
شکری نباتی همگی حیاتی - طبق زکاتی کرم خدایی
طرب جهانی عجب قرانی - تو سماع جان را تر لایلایی
بزنی ز بالاتر لایلالا - تو نه یک بلایی تو دو صد بلایی
دل من ببردی به کجا سپردی - نه جواب گویی نه دهی رهایی
بفزا دغا را بفریب ما را - بر توست عالم همه روستایی
سر ما شکستی سر خود ببستی - که خرف نگردد ز چنین دغایی
به پلاس عوران به عصای کوران - چه طمع ببستی ز چه می ربایی
به طمع چنانی به عطا جهانی - عجب از تو خیره به عجب نمایی
خمش ای صفورا بگذار او را - تو ز خویشتن گو که چه کیمیایی
نه به اختیاری همه اضطراری - تو به خود نگردی تو چو آسیایی
تو یکی سبویی چو اسیر جویی - جز جو چه جویی چو ز جو برآیی
تو به خود چه سازی که اسیر گازی - تو ز خود چه گویی چو ز که صدایی
خمش ای ترانه بجه از کرانه - که نوای جانی همگی نوایی