چو سوگند خوردی که دل سخت دیدی - مرا خود نگویی که هرگز ندیدی
مها، بار دیگر نظر کن به چاکر - چنین دان، کاسیری ز کافر خریدی
تو آب حیاتی، چو رویت بدیدم - چو می در تن بنده هرسو دویدی
تو باز سپیدی، که بر من نشستی - ربودی دلم را، هوا بر پریدی
دلم رو به دیوار کردست ازان دم - که در خانه رفتی و رو درکشیدی
اگر جان بخواندم ترا راست گفتم - که جان ناپدیدست، و تو ناپدیدی
به فریاد من رس، که این وقت رحمست - تو صد جان به فریاد من هم رسیدی
چو آن مه برآید به سوی دیاری - نماند مهان را به عشقش قراری
به چاه فراقش ز مستی فتادم - کمندش بجویی ز چاهم بر آری
چو زاری عاشق مهم دوست دارد - همه مو به مویم به مویه بزاری
بر آری به زاری بگویی بر آری - که زارست بی حد ز عشقت نزاری
امید قبای وصال تو جانم - کمر بسته گوید بفرمای کاری
به روز زمین زاد و صد ره ببویم - بیاد خیالت به بوی کناری
به خرگاه عاشق قنق گشت نوری - وز آن یادگارست ناری چه ناری
چو شب گشت دریای هجران او را - نبینم نهایت ندانم کناری
بنفروشد این دل به نور دو دیده - از آن نار عشقت بلا به شراری
به جای یکی جان دو صد جان ببخشد - اگر جان سپاری به عشقش سپاری
بگفتند ایشان رحیقی ز باده - ز سودای شاهی عجب شهریاری
اگر خاک پایش زند بر دو دیده - بدیده درافتد عجایب خماری
به مستی فلک ها به صورت چو ماهی - ظریفی لطیفی ملیحی عیاری
یکی و یگانه بکش در دو عالم - ز اوصاف خویشش ندارد شماری
که بویی ز یک وصف از آن وصف مسجد - برآرد به خوبی ز عاشق دماری
بگو کیست مخدوم شمس الحق دین - شهنشاه تبریز هر جا دیاری
چو عشقش برآرد سر از بی قراری - تو را کی گذارد که سر را بخاری
کجا کار ماند تو را در دو عالم - چو از عشق خوردی یکی جام کاری
من از زخم عشقش چو چنگی شدستم - تهی نیست در من بجز بانگ و زاری
ز چنگی تو ای چنگ تا چند نالی - نه کت می نوازد نه اندر کناری
تو خواهی که پوشی بدین ناله خود را - تو حیلت رها کن تو داری تو داری
گر آن گل نچیدی چه بویست این بو - گر آن می نخوردی چرا در خماری
گلستان جان ها به روی تو خندد - که مر باغ جان را دو صد نوبهاری
خیالت چو جامست و عشق تو چون می - زهی می زهی می زهی خوشگواری
تویی شمس تبریز در شرح نایی - بجز آن که یا رب چه یاری چه یاری