مرا دل گشت شیدا ای افندی - کجا رفتی از اینجا ای افندی
مگر تو عقل بودی کز پی روح - شدی بر اوج اعلا ای افندی
بدیدم سایه ات را و ندیدم - بیان نور اسما ای افندی
ز هر برگ و شجر و صفت شنیدم - که می گفتند گویا ای افندی
مسلسل جعد مشکین تو دیدم - شدم مجنون و شیدا ای افندی
صباح الخیر زد بلبل کجایی - ز گل کردست غوغا ای افندی
خمش کن شمس تبریزی که از غیب - شدم اموات احیا ای افندی
مرا هر لحظه منزل آسمانی - تو را هر دم خیالی و گمانی
تو گویی کو طمع کرده ست در من - جهانی زین خیال اندر زیانی
بر آن چشم دروغت طمع کردم - که چون دوزخ نمودستت جنانی
بر آن عقل خسیست طمع کردم - که جان دادی برای خاکدانی
چه نور افزاید از برق آفتابی - چه بربندد ز ویرانی جهانی
ز یک قطره چه خواهد خورد بحری - ز یک حبه چه دزدد گنج و کانی
چه رونق یا چه آرایش فزاید - ز پژمرده گیایی گلستانی
به حق نور چشم دلبر من - که روشنتر از این نبود نشانی
به حق آن دو لعل قندبارش - که شرح آن نگنجد در دهانی
که مقصودم گشاد سینه ای بود - نه طمع آنک بگشایم دکانی
غرض تا نانی آن جا پخته گردد - نه آنک درربایم از تو نانی
ز بهمان و فلان تو فارغ آیند - طمع آن نی که گویندم فلانی
خمش کن چند گویی چند لافی - بباید این چنین دم را عیانی
بجان صدر شمس الدین تبریز - که شد جانم جهان را نکته دانی
مرا تا زنده ام شاهم تو باشی - میان برج دل ما هم تو باشی
اگر خواب و اگر بیدار باشم - چه غم چون شاه آگاهم تو باشی
ز گمراهی چه اندیشه کنم چون - دلیل و منزل و راهم تو باشی
به جز آن آستانت کی نهم سر - ولی مستم چو دلخواهم تو باشی
ز قعر چاه بر جاهم رسانی - چه سلطان و شهنشاهم تو باشی
سخن هر چند گویم زیر و بالا - چه گویم زیر و بالا هم تو باشی