تو از جانی ولی جان را ندانی - ز جانانی و جانان را ندانی
اگر جان را ندانی بس عجب نیست - عجب اینست کانان را ندانی
تو اعیانی و اعیان را نبینی - تو اکوانی و اکوان را ندانی
سریر ملک امکان را تو داری - اگر چه ملک امکان را ندانی
تویی گوهر نهان در کان عالم - اگر چه گوهری کان را ندانی
تو را هر لحظه مهمان می رسد دوست - چه سود اما که مهمان را ندانی
به جان در کوی جانان گاه و بیگاه - به جولانی و جولان را ندانی
تو داری بهر درد خویش درمان - چه درمانی که درمان را ندانی
تو عین جمله اعیانی ولیکن - چه حاصل عین اعیان را ندانی
توی ای شمس بیدل مرد میدان - اگر چه مرد میدان را ندانی
تو گرگی کار چوپان را چه دانی - تو موشی موسی جان را چه دانی
تو در اصل یزید و کان شرکی - مسلمانی مسلمان را چه دانی
چو گاو و اشتر و حمال دیوی - نرستی از خر انسان را چه دانی
چو شیطان رهزن نفس تو گشت است - تو خود گو نور ایمان را چه دانی
چو پیش روی او قربان نگشتی - تو قوچی عید قربان را چه دانی
چه تو اندر تنور غم بخفتی - تو مر دلهای بریان را چه دانی
چو شغاد دل نفست نگشتی - تو رسم خان و خاقان را چه دانی
تجلی کرد خالق بر تو ای شیخ - تو دیوی نور سبحان را چه دانی
برو عارف همای بیدلان شو - تو باز چتر سلطان را چه دانی
خمش باش و غم کردار خود خور - تو مرار شاد اقران را چه دانی
تو عشق شمس دین داری نهانی - نه تو تنهاش عاشق در جهانی
تو پیدا کن که تا یاران ببینی - به عشق او زمین و آسمانی
چو فخرست عشق او در هر دو عالم - تو عشقش را چو در خلوت کشانی
ز زخم منکران تو چون نباشی - تو کی یابی ز عشق او امانی
که تا در نشکند روح طبیعی - نباشد مر تو را راحات جانی
ز غمزه منکران تا بر نسوزی - کجا یابی تو عمر دلستانی
که عشق شه هزاران ناز دارد - تو پنداری گشادست رایگانی
دل جمله مهان در هم شکن تا - از آن دلبر تو رمزی را بدانی
ز بهر خاک تبریزی صفایی - رها کن تازگی و این چنانی