ایا مربی جان از صداع جان چونی - ایا ببرده دل از جمله دلبران چونی
ز زحمت شب ما و ز ناله های صبوح - که می رسد به تو ای ماه مهربان چونی
ایا کسی که نخفت و نخفت چشم خوشت - ز لکلک جرس و بانگ پاسبان چونی
ایا غریب فلک تو بر این زمین حیفی - ایا جهان ملاحت در این جهان چونی
ز آفتاب کی پرسد که چون همی گردی - به گلستان که بگوید که گلستان چونی
ز روی زرد بپرسند درد دل چونست - ولی کسی بنپرسد که ارغوان چونی
چو روی زشت به آیینه گفت چونی تو - بگفت من چو چراغم تو قلتبان چونی
جواب گفت که من بازگونه می پرسم - مثال کشت که گوید به آسمان چونی
دهان گشادم یعنی ببین که لب خشکم - که تا شراب تو گوید که ای دهان چونی
ز گفت چون تو جویی روان شود در حال - میان جان و روانم که ای روان چونی
بگو تو باقی این را که از خمار لبت - سرم گران شد پرسش که سرگران چونی
ز آب تشنه گرفته ست خشم می بینی - گرسنه آمد و با نان همی کند بینی
ز آفتاب گرفته ست خشم گازر نیز - زهی حماقت و ادبیر و جهل و گر کینی
تو را که معدن زر پیش خود همی خواند - نمی روی و قراضه ز خاک می چینی
قراضه هاست ز حسن ازل در این خوبان - در آب و گل به چه آمد پی خوش آیینی
چو کان حسن بچیند قراضه ها ز بتان - به آب و گل بنماید که آن نه ای اینی
تو جهد کن که سراسر همه قراضه شوی - روی به معدن خود زانک جمله زرینی
به شهد جذبه من آب جفا بیامیزم - که شهد صرف گلو گیردت ز شیرینی
کشیدمت نه دعاها کشند آمین را - کشانه شو سوی من گر چه لنگ تخمینی
به سوی بحر رو ای ماهی و مکش خود را - تو با سعادت و اقبال خود چه در کینی
اگر تو می نروی آن کرم تو را بکشد - چنین کند کرم و رحمت سلاطینی
وگر درشت کشد مر تو را مترسان دل - که یوسفست کشنده تو ابن یامینی
به تهمت و به درشتی و دزدیش بکشید - که صاع زر تو ببردی به بد تو تعیینی
چو خلوت آمد گفتش که من قرین توام - تو لایقی بر من من دعا تو آمینی
در آن مکان که مکان نیست قصرها داری - در این مکان فنا چون حریص تمکینی
هزار بارت گفتم خمش کن و تن زن - تو از لجاج کنون احمدی و پارینی
فداح روح حیاتی فانت تحیینی - و انت تخلص دیباجتی من الطین
و انت تلبس روحی مکرما حللا - بها اعیش و تکفیننی لتکفینی
ایا مفجر عین تقر عینینی - سقاها سکراتی و شربها دینی
بیامدیم دگربار سوی مولایی - که تا به زانوی او نیست هیچ دریایی
هزار عقل ببندی به هم بدو نرسد - کجا رسد به مه چرخ دست یا پایی
فلک به طمع گلو را دراز کرد بدو - نیافت بوسه ولیکن چشید حلوایی
هزار حلق و گلو شد دراز سوی لبش - که ریز بر سر ما نیز من و سلوایی
بیامدیم دگربار سوی معشوقی - که می رسید به گوش از هواش هیهایی
بیامدیم دگربار سوی آن حرمی - که فرق سجده کنش هست آسمان سایی
بیامدیم دگربار سوی آن چمنی - که هست بلبل او را غلام عنقایی
بیامدیم بدو کو جدا نبود از ما - که مشک پر نشود بی وجود سقایی
همیشه مشک بچفسیده بر تن سقا - که نیست بی تو مرا دست و دانش و رایی
بیامدیم دگربار سوی آن بزمی - که شد ز نقل خوشش کام نیشکرخایی
بیامدیم دگربار سوی آن چرخی - که جان چو رعد زند در خمش علالایی
بیامدیم دگربار سوی آن عشقی - که دیو گشت ز آسیب او پری زایی
خموش زیر زبان ختم کن تو باقی را - که هست بر تو موکل غیور لالایی
حدیث مفخر تبریز شمس دین کم گو - که نیست درخور آن گفت عقل گویایی