رسید ترکم با چهره های گل وردی - بگفتمش چه شد آن عهد گفت اول وردی
بگفتمش که یکی نامه ای به دست صبا - بدادمی عجب آورد گفت گستردی
بگفتمش که چرا بی گه آمدی ای دوست - بگفت سیرو یدی یلده یلدشم اردی
بگفتمش ز رخ توست شهر جان روشن - ز آفتاب درآموختی جوامردی
بگفت طرح نهد رخ رخم دو صد خور را - تو چون مرا تبع او کنی زهی سردی
بقای من چو بدید و زوال خود خورشید - گرفت در طلبم عادت جهان گردی
سجود کردم و مستغفرانه نالیدم - بدید اشک مرا در فغان و پردردی
بگفت نی که به قاصد مخالفی گفتی - به عشق گفت من و گفتنم درآوردی
بگفتمش گل بی خار و صبح بی شامی - که بندگان را با شیر و شهد پروردی
ز لطف های توست آنک سرخ می گویند - به عرف حیله زر را بدان همه زردی
بگفت باش کم آزار و دم مزن خامش - که زرد گفتی زر را به فن و آزردی
تو در عقیله ترتیب کفش و دستاری - چگونه رطل گران خوار را به دست آری
به جان من به خرابات آی یک لحظه - تو نیز آدمیی مردمی و جان داری
بیا و خرقه گرو کن به می فروش الست - که پیش از آب و گلست از الست خماری
فقیر و عارف و درویش وانگهی هشیار - مجاز بود چنین نام ها تو پنداری
سماع و شرب سقاهم نه کار درویش ست - زیان و سود کم و بیش کار بازاری
بیا بگو که چه باشد الست عیش ابد - ملنگ هین به تکلف که سخت رهواری
سری که درد ندارد چراش می بندی - چرا نهی تن بی رنج را به بیماری
فرست باده جان را به رسم دلداری - بدان نشان که مرا بی نشان همی داری
بدان نشان که همه شب چو ماه می تابی - درون روزن دل ها برای بیداری
بدان نشان که دمم داده ای از می که خویش - تهی و پر کنمت دم به دم قدح واری
بگرد جمع مرا چون قدح چه گردانی - چو باده را به گرو برده ای نمی آری
از آن میی که اگر بر کلوخ برریزی - کلوخ مرده برآرد هزار طراری
از آن میی که اگر باغ از او شکوفه کند - ز گل گلی بستانی ز خار هم خاری
چو بی تو ناله برآرم ز چنگ هجر تو من - چو چنگ بی خبرم از نوا و از زاری
گره گشای خداوند شمس تبریزی - که چشم جادوی او زد گره به سحاری