بیا بیا که نیابی چو ما دگر یاری - چو ما به هر دو جهان خود کجاست دلداری
بیا بیا و به هر سوی روزگار مبر - که نیست نقد تو را پیش غیر بازاری
تو همچو وادی خشکی و ما چو بارانی - تو همچو شهر خرابی و ما چو معماری
به غیر خدمت ما که مشارق شادیست - ندید خلق و نبیند ز شادی آثاری
هزار صورت جنبان به خواب می بینی - چو خواب رفت نبینی ز خلق دیاری
ببند چشم خر و برگشای چشم خرد - که نفس همچو خر افتاد و حرص افساری
ز باغ عشق طلب کن عقیده شیرین - که طبع سرکه فروشست و غوره افشاری
بیا به جانب دارالشفای خالق خویش - کز آن طبیب ندارد گریز بیماری
جهان مثال تن بی سرست بی آن شاه -بپیچ گرد چنان سر مثال دستاری
اگر سیاه نه ای آینه مده از دست - که روح آینه توست و جسم زنگاری
کجاست تاجر مسعود مشتری طالع - که گرمدار منش باشم و خریداری
بیا و فکرت من کن که فکرتت دادم - چو لعل می خری از کان من بخر باری
به پای جانب آن کس برو که پایت داد - بدو نگر به دو دیده که داد دیداری
دو کف به شادی او زن که کف ز بحر ویست - که نیست شادی او را غمی و تیماری
تو بی ز گوش شنو بی زبان بگو با او - که نیست گفت زبان بی خلاف و آزادی
خورانمت می جان تا دگر تو غم نخوری - چه جای غم که ز هر شادمان گرو ببری
فرشته ای کنمت پاک با دو صد پر و بال - که در تو هیچ نماند کدورت بشری
نمایمت که چگونه ست جان رسته ز تن - فشانده دامن خود از غبار جانوری
در آن صبوح که ارواح راح خاص خورند - تو را خلاص نمایم ز روز و شب شمری
قضا که تیر حوادث به تو همی انداخت - تو را کند به عنایت از آن سپس سپری
روان شده ست نسیم از شکرستان وصال - که از حلاوت آن گم کند شکر شکری
ز بامداد بیاورد جام چون خورشید - که جزو جزو من از وی گرفت رقص گری
چو سخت مست شدم گفت هین دگر بدهم - که تا میان من و تو نماند این دگری
بده بده هله ای جان ساقیان جهان - کرم کریم نماید قمر کند قمری
به آفتاب جلال خدای بی همتا - نیافت چون تو مهی چرخ ازرق سفری
تمام این تو بگو ای تمام در خوبی - که بسته کرد مرا سکر باده سحری
اگر ز حلقه این عاشقان کران گیری - دلت بمیرد و خوی فسردگان گیری
گر آفتاب جهانی چو ابر تیره شوی - وگر بهار نوی مذهب خزان گیری
چو کاسه تا تهیی تو بر آب رقص کنی - چو پر شدی به بن حوض و جو مکان گیری
خدای داد دو دستت که دامن من گیر - بداد عقل که تا راه آسمان گیری
که عقل جنس فرشته ست سوی او پوید - ببینیش چو به کف آینه نهان گیری
بگیر کیسه پرزر باقرضواالله آی - قراضه قرض دهی صد هزار کان گیری
به غیر خم فلک خم های صدرنگ است - به هر خمی که درآیی از او نشان گیری
ز شیر چرخ گریزی به برج گاو روی - خری شوی به صفت راه کهکشان گیری
وگر تو خود سرطانی چو پهلوی شیری - یقین ز پهلوی او خوی پهلوان گیری
چو آفتاب جهان را پر از حیات کنی - چو زین جهان بجهی ملک آن جهان گیری
برآ چو آب ز تنور نوح و عالمگیر - چرا تنور خبازی که جمله نان گیری
خموش باش و همی تاز تا لب دریا - چو دم گسسته شوی گر ره دهان گیری