ربود عقل و دلم را جمال آن عربی - درون غمزه مستش هزار بوالعجبی
هزار عقل و ادب داشتم من ای خواجه - کنون چو مست و خرابم صلای بی ادبی
مسبب سبب این جا در سبب بربست - تو آن ببین که سبب می کشد ز بی سببی
پریر رفتم سرمست بر سر کویش - به خشم گفت چه گم کرده ای چه می طلبی
شکسته بسته بگفتم یکی دو لفظ عرب - اتیت اطلب فی حیکم مقام ابی
جواب داد کجا خفته ای چه می جویی -به پیش عقل محمد پلاس بولهبی
ز عجز خوردم سوگندها و گرم شدم - به ذات پاک خدا و به جان پاک نبی
چه جای گرمی و سوگند پیش آن بینا - و کیف یصرع صقر بصوله الخرب
روان شد اشک ز چشم من و گواهی داد - کما یسیل میاه السقا من القرب
چه چاره دارم غماز من هم از خانه ست - رخم چو سکه زر آب دیده ام سحبی
دریغ دلبر جان را به مال میل بدی - و یا فریفته گشتی به سیدی چلبی
و یا به حیله و مکری ز ره درافتادی - و یا که مست شدی او ز باده عنبی
دهان به گوش من آرد به گاه نومیدی - چه می کند سر و گوش مرا به شهد لبی
غلام ساعت نومیدیم که آن ساعت - شراب وصل بتابد ز شیشه ای حلبی
از آن شراب پرستم که یار می بخشست - رخم چو شیشه می کرد و بود رخ ذهبی
برادرم پدرم اصل و فصل من عشقست - که خویش عشق بماند نه خویشی نسبی
خمش که مفخر آفاق شمس تبریزی - بشست نام و نشان مرا به خوش لقبی
خدایگان جمال و خلاصه خوبی - به جان و عقل درآمد به رسم گل کوبی
بیا بیا که حیات و نجات خلق تویی - بیا بیا که تو چشم و چراغ یعقوبی
قدم بنه تو بر آب و گلم که از قدمت - ز آب و گل برود تیرگی و محجوبی
ز تاب تو برسد سنگ ها به یاقوتی - ز طالبیت رسد طالبی به مطلوبی
بیا بیا که جمال و جلال می بخشی - بیا بیا که دوای هزار ایوبی
بیا بیا تو اگر چه نرفته ای هرگز - ولیک هر سخنی گویمت به مرغوبی
به جای جان تو نشین که هزار چون جانی - محب و عاشق خود را تو کش که محبوبی
اگر نه شاه جهان اوست ای جهان دژم - به جان او که بگویی چرا در آشوبی
گهی ز رایت سبزش لطیف و سرسبزی - ز قلب لشکر هیجاش گاه مقلوبی
دمی چو فکرت نقاش نقش ها سازی - گهی چو دسته فراش فرش ها روبی
چو نقش را تو بروبی خلاصه آن را - فرشتگی دهی و پر و بال کروبی
خموش آب نگهدار همچو مشک درست - ور از شکاف بریزی بدانک معیوبی
به شمس مفخر تبریز از آن رسید دلت - که چست دلدل دل می نمود مرکوبی
به عاقبت بپریدی و در نهان رفتی - عجب عجب به کدامین ره از جهان رفتی
بسی زدی پر و بال و قفص دراشکستی - هوا گرفتی و سوی جهان جان رفتی
تو باز خاص بدی در وثاق پیرزنی - چو طبل باز شنیدی به لامکان رفتی
بدی تو بلبل مستی میانه جغدان - رسید بوی گلستان به گل ستان رفتی
بسی خمار کشیدی از این خمیر ترش -به عاقبت به خرابات جاودان رفتی
پی نشانه دولت چو تیر راست شدی - بدان نشانه پریدی و زین کمان رفتی
نشان های کژت داد این جهان چو غول - نشان گذاشتی و سوی بی نشان رفتی
تو تاج را چه کنی چونک آفتاب شدی - کمر چرا طلبی چونک از میان رفتی
دو چشم کشته شنیدم که سوی جان نگرد - چرا به جان نگری چون به جان جان رفتی
دلا چه نادره مرغی که در شکار شکور - تو با دو پر چو سپر جانب سنان رفتی
گل از خزان بگریزد عجب چه شوخ گلی - که پیش باد خزانی خزان خزان رفتی
ز آسمان تو چو باران به بام عالم خاک - به هر طرف بدویدی به ناودان رفتی
خموش باش مکش رنج گفت و گوی بخسب - که در پناه چنان یار مهربان رفتی