ای بس فراز و شیب که کردم طلب گری - گه لوح دل بخواندم و گه نقش کافری
گه در زمین خدمت چون خاک ره شدم - بر چرخ روح گاه دویدم باختری
گم گشته از خود و دل و دلبر هزار بار - گه سر دل بجسته و گه سر دلبری
بر کوه طور طالب ارنی کلیم وار - وز خلق دررمیده به عالم چو سامری
در وادیی رسیدم کان جا نبرد بوی - نی معجز و کرامت و نی مکر و ساحری
وادی ز بوی دوست مرا رهبری شده - کان بو نه مشک دارد نی زلف عنبری
آن جا نتان دویدن ای دوست بر قدم - پر نیز می بسوزد گر ز آنک می پری
کز گرم و سرد و خشک و تر است این نهاد حس - وین چار مرغ هست از این باغ عنصری
آن جا بپر دوست که روید ز بوی دوست - پری و گر نه زرد درافتی به شش دری
ای کامل کمال کز این سو تو کاملی - زان سو که سوی نیست حذر کن که قاصری
آن مرغ خاکیی که به خشکی کمال داشت - در بحر عاجز آمد و رسوا شد ازتری
با آنک بر و بحر یکی جنس و یک فنند - هر یک به حس درآید چونشان درآوری
صد بر و بحر و چرخ و فلک در فضای غیب - در پا فتاده باشد چون نقش سرسری
زین بر و بحر آن رسد آن سو که او ز عشق - گردد هزار بار از این هر دو او بری
حقا به ذات پاک خداوند هر کی هست - از تیغ غیب سر نبرد گر برد سری
در آتش خلیل کجا آید آن خسی - کو خشک شد ز عشق دلارام آزری
جان خلیل عشق به شادی و خرمی - در آتش آ چو زر که ز هر غش طاهری
گر محو می نمایی در دودمان حس - در عشق آتشین دلارام ظاهری
این عشق همچو آتش بر جمله قاهر است - تو بس عجایبی که بر آتش تو قادری
هر چند کوشد آتش تا تو سیه شوی - بر رغم او لطیف و شریفی و احمری
دانم که پرتو نظری داری از شهی - چشم و چراغ غیب به شاهی و سروری
بر خار خشک گر نظری افکند ز لطف - پیدا شود ز خار دو صد گونه عبهری
نی خود اگر به محو و عدم غمزه ای کند - ظاهر شود ز نیست دل و دیده پروری
در لطف و در نوازش آن شه نگاه کن - ای تیغ هجر چند زنی زخم خنجری
نی نی خود از نوازش او تند شد فراق - کز یک نهاله آمد این لطف و قاهری
گر خوگری به لطف نباشد دل مرا - او کی فراق داند در دور دایری
حنجر غذا خورد ز غذا رست حنجرش - پس او غذا دهد به غذا رسم حنجری
این جمله من بگفتم و القاب شمس دین - از رشک کرده در غم تبریز ساتری
آن است اصل و قصد و غرض زین همه حدیث - لیکن مزاد نیست که من رام یشتری
شاها بکش قطار که شهوار می کشی - دامان ما گرفته به گلزار می کشی
قطار اشتران همه مستند و کف زنان - بویی ببرده اند که قطار می کشی
هر اشتری میانه زنجیر می گزد - چون شهد و چون شکر که سوی یار می کشی
آن چشم های مست به چشمت که ساقی است - گویند خوش بکش که به دیدار می کشی
ما کشت تو بدیم درودی به داس عشق - کردی ز که جدا و به انبار می کشی
سکسک بدیم و توسن و در راه صدق لنگ - رهوار از آن شدیم که رهوار می کشی
هر چند سال ها ز چمن گل بچیده ایم - ناگه ز چشم بد به ره خار می کشی
ما کی غلط کنیم به هر سو کشی بکش - هر سو کشی به عشرت بسیار می کشی
شاهان کشند بنده بد را به انتقام - تو جانب کرامت و ایثار می کشی
زین لطف مجرمان را گستاخ کرده ای - دزدان دار را خوش و بی دار می کشی
هر تخمه و ملول همی گویدم خموش - تو کرده ای ستیزه به گفتار می کشی
سختی کشان ز گردش این چرخ در غم اند - بر رغم جمله چرخه دوار می کشی
ای شاه شمس مفخر تبریز نور حق - تو نور نور ندره به اقطار می کشی
ای نای خوش نوای که دلدار و دلخوشی - دم می دهی تو گرم و دم سرد می کشی
خالی است اندرون تو از بند لاجرم - خالی کننده دل و جان مشوشی
نقشی کنی به صورت معشوق هر کسی - هر چند امیی تو به معنی منقشی
ای صورت حقایق کل در چه پرده ای - سر برزن از میانه نی چون شکروشی
نه چشم گشته ای تو و ده گوش گشته جان - دردم به شش جهت که تو دمساز هر ششی
ای نای سربریده بگو سر بی زبان - خوش می چشان ز حلق از آن دم که می چشی
آتش فتاد در نی و عالم گرفت دود - زیرا ندای عشق ز نی هست آتشی
بنواز سر لیلی و مجنون ز عشق خویش - دل را چه لذتی تو و جان را چه مفرشی
بویی است در دم تو ز تبریز لاجرم - بس دل که می ربایی از حسن و از کشی