مواد مؤثره
مواد موثره سیل هتروزیدهای کاردیوتونیک استروئید یک از نوع بوفانولیدها و چهاردهم و دو بند مضاعف در هسته است، هیدرلیزآنزیماتیک، به وسیله سیلارن.
A،R سیلارنین (در سیلاریدین: 2 بند مضاعف)
R رامنوز گلوکز (سیلابیوز): سیلارن
R رامنوز گلوکز (سیلاتریوز: گلوکز سیلارن)
آنزیمهای پنی سیلیوم، استروفانتو پیاز دانه های استروفانتوس یا سیلارنارسیل یک ماده بینابینی به نام پروسیلاریدین تولید می کند که فقط دارای یک مولکول رامنوز است.
لوکوسیلارن A میدهد سیلاریدین A سیلاتریوز (رامنوز 2 گلوکز) بتاگلوکزیداز
گلوکز سیلارن A سیلاریدین A سیلابیوز (رامنوز گلوکز)
استوفانتو پیاز سیلارناز)
گلوکز پروسیلاریدین A سیلاریدین A رامنوز سیلارنین
آنزیم پنی سیلین
پروسیلاریدین در اثر هیدرولیز با اسیدها، سیلاریدین و رامنوز می دهد ولی از طریق آنزیمی (پنی سیلیوم) یک آگلیکن اولیه با سیلارنین به دست می آید که فقط دارای یک بند مضاعف روی کربن های 4 و 5 است و سیلاریدین را می توان یک انیدروسیلارنین به شمار آورد.
در آزمایشات سیلارن از طریق کروماتوگرافی، 8 هتروزید به دست آورده اند که به شرح زیر است.
گلوکوسیلارن یک هتروزید اولیه است که دو مولکول گلوکز و یک مولکول رامنوز (سیلاتریوز) است و بتاگلوکزید از آن را به گلوکز و سیلارن تجزیه می کند. عناصر دیگر عبارتند از: گلوکوسیلی فائوزید، سیلی کریپتوزید، سیلی سیانوزید و سیلی آزوروزید که به استثنای اولی، همه تنها یک مولکول گلوکز دارند. و بالاخره در سیل قرمز سیلی سیانوزید و سیلی آزوروزید که به استثنای اولی، همه تنها یک مولکول گلوکز دارند بدست آمده است و در سیل قرمز سیلی روزید، موجود است که در سال 1940 به وسیله استول و همکارانش از هم جدا شده ولی ساختمان شیمیایی آن در 1960 مشخص شده است. این هتروزید به وسیله اسیدها یا عناصر آنزیمی به گلوکز و سیلی روزیدین تجزیه می شود. ژنین این هتروزید مانند بقیه هتروزیدها دارای یک حلقه لاکتونیک شش وجهی و یک بند مضاعف روی کربن های 4 و 5 است و نیز دارای یک گروپمان اسپرفامیست.
استوکسی روی کربن ششم و دو هیدراکسیل الکلی روی ستون های 8 و 14 است.