در نومیدی بسی امید است پایان شب سیه سفید است نظامی
خوش است درد که باشد امید درمانش دراز نیست بیابان که هست پایانش سعدی
از آن زمان که فکندند چرخ را بنیاد دری نبست زمانه که دیگری نگشاد سنائی